Ragıp Karadayı

“Avlarımızı dergâha götürelim. Sesi güzel, kıraati mükemmel genç bir hâfız gelmiş..."

​Çekirge Ali, Doğan Bey’i şaşırtarak beklemediği yönden ters takla atıp, önüne düşüverdi.

​O, Beyazıt Paşa’nın damadı ve Gülşah Hanım’ın sevgili kocası yiğitler yiğidi Doğan Bey'di…

​Mevlid-i şerif, binlerce insanın ağzından aynı heyecan, aynı aşk ve inançla tekrar ediliyordu...

​Maria’nın etrafına toplanmışlar merakla, sevgiyle hizmet ediyor, anlattıklarını dinliyorlardı.

Amcası Süleyman Çelebi’yle medreseye gidip gelişini daha dün gibi hatırladı...

​Erkara şaşkındı! İşte şimdi de Mevlid-i şerif nağmeleri aklını başından alıyordu.

​"Adamlar, her kılık ve kıyafette, ellerini, kollarını sallayarak içimizde dolaşmışlar."

Nikâhlısını hemen yanı başında görünce, elinde olmadan "Doğan Bey!" diye haykırdı.

Analar evlatlarına, bacılar kardeşlerine, çocuklar abilerine koştu, hasretle kucaklaştılar.

"Hay Allah iyiliğini versin Dilara. Maria Hasan Bey kardeşimizle nikâhlanmış!"

Güzel memleketi adına, Türk toplumunun istikbali adına. Allahü teâlâya hamd etti.

Vadi boyunca uzanan, iki tarafı, asırlık at kestaneleriyle sıralanan yol tenhaydı.

Yağmur, çamur olmasa da kalın giysiler içinde üşümemeye çalışıyorlardı...

Her yokuşun bir inişi, her gecenin gündüzü olduğu gibi, ebediyen ızdırap da yoktu...

​Emîr Sultan, incitmeden ilk sayfayı Sultan’a uzattı. Mısraları okumaya başladı...

Yıldırım Han, sevindirici haberle derin bir nefes almış, rahatlamıştı.

​Kocasını uğurlayıp, geri dönen Hüsnâ Ana, kızını gamlı, kederli görünce telaşlanmıştı!..

Kapının yanı başında duran Gülşah, hiç lafa karışmadı. Yalnız dinledi.

Süleyman Çelebi, yazabilmek için her sebebe yapışmış, bilhassa çok eser okumuştu.