Ragıp Karadayı

"Hay Allah iyiliğini versin Dilara. Maria Hasan Bey kardeşimizle nikâhlanmış!"

Güzel memleketi adına, Türk toplumunun istikbali adına. Allahü teâlâya hamd etti.

Vadi boyunca uzanan, iki tarafı, asırlık at kestaneleriyle sıralanan yol tenhaydı.

Yağmur, çamur olmasa da kalın giysiler içinde üşümemeye çalışıyorlardı...

Her yokuşun bir inişi, her gecenin gündüzü olduğu gibi, ebediyen ızdırap da yoktu...

​Emîr Sultan, incitmeden ilk sayfayı Sultan’a uzattı. Mısraları okumaya başladı...

Yıldırım Han, sevindirici haberle derin bir nefes almış, rahatlamıştı.

​Kocasını uğurlayıp, geri dönen Hüsnâ Ana, kızını gamlı, kederli görünce telaşlanmıştı!..

Kapının yanı başında duran Gülşah, hiç lafa karışmadı. Yalnız dinledi.

Süleyman Çelebi, yazabilmek için her sebebe yapışmış, bilhassa çok eser okumuştu.

"Benim üzüntüm çok. Sebep, siz civanmert yiğitler değil... Ah! Ah! Zavallı babam!"

Bütün gözler şatonun tepesinde kuş gibi görünen üç, beş insanın hareketlerine çevrilmişti.

Halk sabahtan beri yiyip içiyordu. Sarhoş olmayan kalmamıştı. Neredeyse ayakta duracak hâlleri yoktu.

Uzak köy, kasaba ve şehirlerden gelen çoluk, çocuklu aileler, şimdiden vâdiyi doldurmuştu...

Maria, merdivenleri ayaklarını sürüterek yavaşça çıktı. Şövalyelerin yattığı odaların dibinden geçti.

Konuşmaları duyan Doğan Bey, namaz kıldığından biraz geç kalmıştı. Koşarak Maria’nın yanına geldi.

Sevgili Peygamberimizin muhabbetiyle yanmış, kavrulmuştu Çelebi. Gözü başka bir şey görmüyordu...

"Rüyada âlemlerin efendisi sevgili Peygamberimizi görmek ne büyük saadettir..."

​Matlube Hanım, teheccüd namazından sonra duasını tamamladı ve sedirin dibine çöktü...

​"Onlar cibilliyetlerinin gereğini yapıyor. Biz de bize yakışanı ve dahi üzerimize düşeni yapacağız."