Ragıp Karadayı

Sisler içinde, yağmur altında ilerleyen iki canlı vardı. Çekirge Ali ve yağız atı...

"Onları şimdilik öldürmedim amma, ölümden daha beter edeceğim. Acı üstüne acı çekecekler!"

Çekirge Ali, yıldırımla vurulmuş gibi, at koşturuyordu dağdan, tepeden...

Doğan’ın sırtüstü yattığı yerde ayaklarını, ellerini demir zincirlerle bağladılar!..

Etrafı gözetleyen Erkara, şüphelendiği kişiler arasından Doğan Bey’i tanımıştı!

Erkara, Aşır, Palabıyık kılık, kıyafet değiştirmiş birer ecnebi gibi görünüyorlardı.

Doğan Bey, ne kadar gizlendiyse de Helen’e yakalanmaktan kurtulamadı.

Roma hamamlarından birine girerken şarap ve süt kokuları karşıladı gelenleri!..

Doğan Bey, bu yılışık sarhoşlardan nasıl kurtulacağının hesabını yapıyordu...

Kâbus, bugün farklıydı. Hızlı hızlı yürüyor, bağırıp çağırıyor, kahkahalar atıyordu.

Hükmedici, şarlatan, maskara, diğer bir ifadeyle zalim, çirkin ve küstahtı.

"Bursa’da fitne çıkaranlar dün gece burada eğlenmiş, kendilerinden geçmişlermiş!"

"Süleyman Efendi, öfkeyi yenmen lazım. Hâlâ o hadisenin tesirindesin ve kızgınsın!.."

Emir Sultan hazretlerinin talebelerine ders verdiği, hususi bir yerdi burası...

"Gülşah’ı ikna edin, gerisine karışmayın. Dile benden ne dilersen. Bilirsin sözümün eriyimdir."

Meyve ağaçlarının sonundaki duvara dayalı tahtaya tırmanırken, yakaladı Erkara'yı.

Gecenin ilerlemiş saatlerinde ağaçların sallandığını gördü. Birden yürekceğizi hop etti.

Erkara ve arkadaşları zayıf karakterleriyle işlerini kolaylaştırmış, büyük hizmet vermişlerdi.

"Sizler çok tehlikelerden geçmiş, büyük bir hadisenin tohumlarını atmışsınız!.."

Matlube Hanım korkmuştu: "Çelebi’m neler oluyor? Kendini de mahvettin, beni de!"