Ragıp Karadayı

Süleyman Çelebi, hayat arkadaşına, yazdığı şiirlerini tek tek göstermeye başladı...

Çocukların gözünde bu sefil dilenci kahraman oluvermişti birdenbire. Maksadı da buydu zaten.

Doğan Bey hâlâ kendinde değildi. Edepsiz Erkara’nın çekip gidişine bakakaldı.

Rengârenk güllerin, zambak ve ıtırların süslediği bahçe, bir çiçek ormanı gibiydi.

İhtiyarın anlatacağı çok şeyi vardı. En iyisi hepsini birden bitirmemekti.

"Birbirine benzeyen, çaresiz günler kadar insanı bitiren bir işkence olamaz."

Kripto, kendine ayrılan yere kuruldu. “Hadi anlatın…” kabilinden gözlerinin içine bakıyordu.

Uzandığı yerden doğruldu. Sağa döndü. Sola döndü. Bir türlü rahat edemedi.

"Senin gibi yiğitlere ihtiyacımız var. Bu devlet sizlerin omuzlarında yükselecek."

​"Sebebini bilemiyorum ama adamı gözüm tutmadı. Bana riyakârlık kokuyor gibi geldi!"

​Ailesi onun ilim öğrenmesini istiyor, o medreselerden âdeta nefret ediyordu...

Doğan Bey'i hiç sevememişti. Hatta birinci düşmanı ilan etmişti bu delikanlıyı!..

​Adamlarına işaret verip, bulunduğu yükseklikten kös kös inmeye başladı.

​O gün, iki kişi bir arada sohbet ediyor görülse mutlaka Aziz Kripto’dan bahsediyordu.

Aziz Kripto, çok soğukkanlı olmasına rağmen yine de heyecanlanıyordu.

​İstihbarat notları titiz bir vaziyette incelenip, sebep, sonuç sentezlemesine gidiliyordu.

​Bursa’da eli öpülesi muhteremler vardı. Lakin bu isimde birilerini ilk defa duyuyorlardı.

​Kripto, muhtelif minarelerden yükselen ezan sesleriyle uyandı. Kulaklarını tıkadı.

​Erkara, uzaktan akrabası da sayılırdı. “Öyle akraba olmaz olsun” diyecek oldu, vazgeçti.

"Bakın muhterem Çelebi amcacığım ve anacığım. Şair Doğan neler söylüyormuş görün bakalım?"