“Kazanırsan dost kazan düşmanı anan da doğurur”

 

Upuzun uzandığı mis gibi lavanta kokan yün yatağının içinde sebebini bilemediği duygular içindeydi Doğan Bey. Gözlerini kapadı, ne yaptı ettiyse bir türlü uyuyamadı. Güzeller güzeli Gülşah’ı düşündü. Çocukluğunu, at binip zümrüt yeşili çayırlarda delicesine koşturmalarını, daha dün sabah ava giderken çeşme başını, güreş tuttuğu yiğitleri tek tek hatırladı. “Yiğitler… Ah yiğitler…” diye söylendi.

Her nedense yiğitler derken Erkara geldi gözünün önüne. Neşesi kaçtı. Ona karşı bir türlü hüsnüzan edemiyordu. Kendini suçladı. “Olmadı Doğan. İşte bu hiç olmadı. Akıncı kitabında böyle bir şey var mı? Delikanlılığa sığar mı? Sebepsiz, bir adamı kötü zannetmek nerede yazılı?” dedi içinden.

Erkara, uzaktan akrabası da sayılırdı. “Öyle akraba olmaz olsun” diyecek oldu, vazgeçti. Beddua etmesini hiç sevmezdi oldum olası. Sütanacığından sık sık duyduğu; “Kazanırsan dost kazan, düşmanı anan bile doğurur” sözleri kulaklarında yankılandı. İçini okşadı huzurla.

Muhayyilesini dağıtmak, bilhassa bu yersiz düşüncelerden kurtulmak istercesine yorganı attı üzerinden. Pencereye koştu. Anacığının özenle ördüğü dantel perdeleri yavaşça kaldırdı. Güneşte kavrulmuş, yer yer çatlamış ahşap sürgüyü yukarı itti. Mandalı yerleştirdi. Ilık sabah rüzgârı suratını yalayarak odaya doldu. Uzaklardan gelen tek tük horoz sesleri sabah vaktini müjdeliyordu.

Derin soluklandı. Kendi kendine konuşarak, ufukta beliren alaca şeffaflığa daldı. Bir nur gibi hocası, karşısında ona tebessüm ederek bakıyor gibiydi. Zaman, mekân durmuştu sanki. Yürekceğizi kabarmış, taşacakmış gibiydi. Sevinç, muhabbet, anlatılması zor bir haz içindeydi âdeta;