Ragıp Karadayı

Bir şey söylemeden cebindeki cüzdanı çıkarıp uzatmak istedi, çekindi.

"Tabii sen de torunumsun! Senin yaşında kaç tane torunum var bir bilsen!"

Olup bitenleri yeniden yaşıyormuş gibi oldukça heyecanla anlattı Ali...

Cevap vermedi, biraz düşündü, yutkundu kendi küçük, yüreği büyük Ali.

"Allah korusun, hasta olursun be evlât! Edirnekapı nere, burası nere!.."

​“Buna çocuk demeye bin şahit lâzım, adam gibi adam...” lafları boğazında düğümlendi...

Koridorun diğer ucunda bir çift ayak sesi, gittikçe yaklaşıyordu. Gözler o tarafa çevrildi.

İç fırtınalarına karışan, koridordaki gülüşmeleri bastıran poyraz; daha da şiddetlendi.

Hasta kardeşi, gözü yaşlı anası, ihtiyar kazazede ve elinde para dolu cüzdan…

Daha birkaç saat önceki hadise; travma oluşturmuş, iç âleminde derin izler bırakmıştı.

Bu büyük şehirde yalnız başına kalmış bir çocuğun çaresizliği yürek yakıyordu...

Kazazedeyi ve cipi kullananı tanımıyordu küçük Ali. Onlar da onu tanımıyorlardı.

İhtiyarın kanlı ve kuru ellerini sıkı sıkıya tutmuş, vücut diliyle; “yalnız değilsiniz” diyordu.

Kendi kendine hayaller kurup söylenirken acı bir fren sesiyle irkildi Ali!..

​Ali, oldukça dik durmaya çalışıyordu. Ezik, boynu bükük görünmekten hazzetmiyordu...

“Sen pek küçüksün, zorluklar çok, onları aşıp muvaffak olamazsın! Aman dikkatli ol!”

"Aliciğim, kulağın bende, gözün önümüzde uzayıp giden şu Haliç’te olsun!"

Kafası karmakarışık olan Ali, arkadaşının konuşmasını tamamlamasını bekliyordu.

Çaresizlik, her düşündüğü şeyin boşa çıkması onu tedirgin etmişti!..

Kız kardeşinin; sadece ondan daha solgun, pembemsi yüzü gözünün önüne dikiliverir gibi oldu.