Ragıp Karadayı

​"Vasiyetimi de damadım Abdullah Eşrefoğlu Rumi’ye vermiştim..."

"Bu yol; şikâyeti, itirazı unutma, muhabbet ve tam teslimiyet yoludur...”

"Ne nasiplisin ki, tövbe ettin. Samimice dönen hiç günah işlememiş gibidir."

"Şehir çok geniş bir sahadır ve içinde her şey bulunur malumunuz..."

Zülküf, kapının tıklamasına sustu, geri döndü, açtı. Gelen mübarek Hocasıydı...

Canı, cananı, dostu ve hakiki rehberi hocasını düşünmek ne güzeldi…

"Hâlâ bir şey anlamadım! İstersen Zülküf; bunları sonra konuşalım!"

O artık bir meczup gibiydi… Aklı fikri hocasının “ULU ŞÂR” ilahisindeydi…

Bu karda, kışta dışarılarda dolaşmak akıllı adam işi değildi çünkü...

​Zülküf'ün sesi öyle gür çıkmıştı ki; kendi iniltisinden kendisi de korkmuştu!..

​"Kötülüklerim benim hain nefsimden, varsa iyiliklerim; onlar da hocamdan!"

"Nasıl? Nasıl kıydım sana? Senin gibisine; bu zalimliği nasıl yaptım?"

Kurumuş göz pınarlarından iki damla yaş ayaklarının dibine düşüvermişti.

Köylerinden böyle keramet ehli büyük bir zatın çıkmasına binler kere şükürler edildi.

"Ahlanmanın sırası değil! Ver elini dedim Zülküf! Vaktimiz kalmadı!.."

Hacı Bayram-ı Veli hazretlerinin büyüklüğünü bir kişi hariç, herkes anlamıştı!

​"İşte böyle Kösem! Böylece kaç sadık talebemiz varmış, gözlerimizle gördük."

​"Bugün talebelerimi ‘kurban’ edeceğim! Canını feda etmek isteyenler çadıra girsin!"

Birçok kimse Hacı Bayram-ı Veli'nin talebesi olduğunu söyleyerek vergi vermiyordu.

Gözyaşları içinde Edirne’den ayrılırken, kalbinin yarısını bıraktığının farkındaydı...