Ragıp Karadayı

"Heyecanlıyım ve garip bir his var içimde ve üzerimde ağır bir mesuliyet oldu…"

"İlk gün mühim efendim! Nasıl başlarsak öyle gideriz diye düşünmüştüm..."

Yaşanmamış farz ediyordu kötü günleri. Bu duruma gelmek kolay olmamıştı...

Sabah diye gözünü açtı... Yıldızlar yere inecek kadar capcanlı ona göz kırpıyordu.

"Ablam olsaydı ne kadar sevinirdi, ne kadar iftihar ederdi sizlerle..."

"Ey; beni benden alıp alıp götüren;/Elif endamlı, şuh bakışlı bir nazen..."

Dışarıda rahmet, içeride sohbet, yemek ziyafeti herkesi mest etmişti.

"İnsan hep ağlamazdı kederden;/Saadetten de ağlanırdı bazen!.."

Bugün İbrahim ve Firdevs Hanım için mühim bir gündü. Yeni bir aile olmalarının ilk günü…

Birkaç aylık nişanlılık dönemi geçmiş, düğün günü gelmiş çatmıştı…

Amcasının teşvik ve desteğiyle görücüye gideceği için kalbi küt küt atıyordu.

Yeğeninin, kendiyle baş başa kalması lazım geldiğine kanaat getiriyordu...

"Evlenmek için tedbir almak ve sebeplere yapışmak lazımdır İbrahim."

"Yuva kurmanı istiyoruz. Bu yalnızlıktan ancak böyle kurtulabilirsin!"

İnsanların arasında yalnız kalmak ne demekmiş çok iyi öğrenmişti artık...

Ancak okumak, insanı din ve dünya saadetine kavuşturabiliyordu...

Hasta, biçare insanları görüp hâl hatır sordu, onları teselli etti...

Annesiyle göz göze gelen Ömer, hiç tereddüt etmeden olanları anlattı...

"Bak Ömer! Sana itimat ediyorum! Küçük bir vazife vereceğim ne dersin?"

"Hele dediğine bak! Sus kimseler duymasın! Dedikodu… Tövbe tövbe!"