Ragıp Karadayı

Sakin ve münasip bir ses tonuyla konuşuyor, hissiyatını belli etmemeye çalışıyordu...

Taşınılabilir ne varsa toplanmış, sökülebilecekler de yerinden sökülmüştü...

Döndü; kapı ve pencereleri açık mağara gibi karanlık görünen hanelerine baktı.

Bir gün kuzuları otlatırken tek başına yakalamış, ne kadar dayak atmışlardı...

Koyu bulutlar, Palandöken’den aşağı sarkarken şimşekler çakıyor, gök gürlüyordu...

"Abla ciddiyim! Babamın, anamın bu fakir milletin hâli nice olacak?"

Onlar, asil bir ailenin; meşhur Seyyid Selman Sükûti Efendinin çocuklarıydı...

​Bilmediğimiz bir kötülüğümüz mü olmuştu da intikam alıyorlardı? Neydi bunların derdi?

Canı yanıyordu ancak, Ermenileri sevindirmemek için acısını, ızdırabını belli etmemişti.

Müslümanlara hakaret edildiğini duyunca; yaşından umulmadık bir hâl aldı Nene Kız...

Dedesine, hiç yemin etmeyeceğine söz vermişti çünkü. Şimdi ne yapacaktı?!.

"Kim dinlemez bu nasihatleri?" diyerek yeni evinin yolunu tutmuştu Nene Gelin.

Ebedî saadetin temeli bir bozuldu mu daha dikiş tutturulamazdı. Tecrübeyle sabitti...

Nene, erinin kendi hakkında ne hissettiğini biliyordu... Kocası, onu bırakıp bir yere gitmezdi.

Çaresizlik, perişanlık diz boyu... Kimse kimseyi görecek hâlde değildi.

Dere boyunca uzayıp giden harman yerleri baştan başa insan kaynıyordu.

Saraylı memurların kıskançlıkları artıkça artar ve büyük iftiralar atarlar...

Çobana pek çok hizmet ve ikramlar yapılır. Sonra huzura kabul edilir...

Dünyanın her türlü hâli vardı, hepsinden de mühimi, geçici olmasıydı...

"Benim hem anam babam, hem de büyük velinimetimdir memleketim..."