Ragıp Karadayı

Pencereyi açınca, nefis toprak kokan buhar, yüzünü okşayarak odayı dolduruverdi…

"Demek ki; tutuşmak için odun olmak yetmiyormuş; çıra olmak lazım efendim!"

Günlerdir uykularını kaçıran ses yine kulakları tırmalayacak kadar haykırıyordu!

"Siz sevmeseydiniz, biz sevemezdik efendim! Muhabbeti sizden öğrendik..."

“Tillo’nun şerefi; toprak altında ve toprak üstünde bulunan mübarek zatlardan..."

"Ben onların taklitçisiyim arkadaşım! Âlim olmak için çok yol katetmemiz lazım."

"Benimki de boşboğazlık. İçimden geçenleri dedim gitti!"

"Bre molla! Ne ahlanıp duruyorsun? Evini, barkını özlediysen yol yakınken dön!.."

"Ben niçin çok sevdiğimi daha iyi anladım! Âşık olan bir ailem var da ondan!.."

İki hanımefendi konuşuyordu. Ne kadar aksırıp öksürse de geldiğini duyuramadı!..

"Sen en iyisi Tillo’ya git. Hanımını, evini düşünme… O, bizim de evladımız..."

"Acıdım inan! Vah zavallı çocuk vah! Nazar değdi desene!.."

Devamlı gülümseyen, sözü, sohbeti hoş biriydi İbrahim Hakkı.

Ceylan: “Benim karnımdan çıkan misk kokusu, sözlerime şahittir..."

"Demek Erzurum’da geçirdiğin seneler senin bir imtihanınmış yeğenim!"

"Öyle değil emmi, öyle değil! Aha bu gözlerimle o meczubu gördüm!"

Amcası dikkat kesildi ama ne ses duyuyor, ne de kimseleri görebiliyordu!

İbrahim; bu sefer şiddetli bir gürültü duymuş, korkmuştu!..

Genç molla; kendi âleminde öylesine yürürken gaipten bir şeyler duydu!..

İlk günde karşılaştıklarından dolayı pek memnun olmuş, bir o kadar da şaşırmıştı.