Ragıp Karadayı

Urus, Ermeni, harp, seferberlik gibi kelimeleri artık sık duyar olmuştu Nene...

"Yaman arkadaşın varmış kız Züleyha! Kimdir, necidir? Hiç bahsetmedin kız!.."

"Aaa! Sen hiç duymadın mı bu Urusları? Ne olacak, gâvur bir millet kız!"

“Bu görgüsüz misafir de kim? Babasının malı gibi evi, eşyaları inceliyor!”

Nene ile Ümmügülsüm, bir müddet havadan, sudan sohbet etti, eski günleri hatırladı...

Mehmet Abdullah, önce kalbindeki heyecanı bastırmaya çalıştı. Tek tek adamlara baktı.

"Hayırdır Dadaşım! Senin böyle uykularını kaçıran ne olabilir ki?"

Durumu, sevdiceği Nene Gelin'e belli etmemeye muvaffak olmuşsa da içi sıkılıyordu...

Sürüsünü yola çıkarmaya hazırlanıyordu ki damda, hayat arkadaşı Nene Gelin’i gördü...

Evin toprak damına çıktı. Yeşilden halı gibi ot kaplamıştı her yanı...

"Uzun söze ne hacet; onlar çok çok büyükler!/Anlayamaz onları; bizim gibi küçükler!"

​Halkla ve talebelerle de arası oldukça iyiydi İbrahim Hakkı hazretlerinin…

"Damadım değil, evladım, ehli beytim, Molla İbrahim’imsin! Zaten ben, seni bekliyordum!.."

Kendisine “efendim” diye hitap ettiği bu tanıyamadığı zatın yüzüne bakamıyordu...

En yüksek kayanın üzerinde birini görür gibi oldu. Evet, yanılmıyordu orada biri vardı!..

Bütün hisleriyle hocasını düşünürken bir anda İsmail Fakirullah hazretlerini göremez oldu!

"Ne güzel bir doğuş değil mi? Yeni bir MÂRİFET doğdu Osmanlı’ya..."

"Hocam bana itimat etti, himmetini esirgemedi, postuna bizi layık gördü."

"Kalbe ateş düşünce hiçbir şey mâni olamaz! O yollar dile gelse neler anlatır neler evladım!"

Akmayan zamanın ağırlığı üzerine abanmıştı, olduğu yere yığıldı Molla İbrahim!..