Ragıp Karadayı

Aklına, bebeğinin altına koyacağı höllük geldi: "Karanlık çökmeden gidip geleyim...”

​Mehmet’ini şubeye uğurlarken, neşeli görünmek için ne kadar da kendini zorluyordu!..

Hayat arkadaşlığı da şimdi lazımdı. O zaman üzerine düşeni yapmalıydı.

​"Yarın ne olacağı belli değil bey, gün bugün, ne yapacaksak yapalım derim?.."

"Benim öfkem; böyle kapı komşularımız tarafından arkadan vurulmayadır Mehmet’im!.."

Göç hareket edince yine aynı yere oturdular Nene Gelin ile Mehmet Abdullah.

İhtiyar adam, yaşından umulmadık gür sesiyle ve merakıyla yine herkesin sesi oldu...

Ne sadece toprak parçası, ne su havzaları, ne ağaç silsilesidir vatan!..

“Geberesen, şişesen! Cendeğin düzlerde kala, sürüm sürüm sürünesin, itler yiye sizi!”

​"Hey Ablacığım! meraklanma ben buradayım! Lütfen hanımlar geri çekilsin!"

​Erzurum’a giden toprak yollardan bir toz dumanı kalkıyordu ki sormayın…

"Böyle yürekli evlatlar yetiştirmişsin de eşkıyaya teslim olmadık!.."

Nene’nin üstü başı çamur içindeydi. Titrememek için kendini zor tutuyordu.

Nene Gelin’in dizlerinin dibinde Züleyha, boynundaki haçı ile birlikte kıpırdamadan duruyordu.

Nene, sese cevap vermedi. Bağıranı tanımaya çalışırken kamasını kontrol etti!

Seyyid Hafız Osman Bedreddin’i hepsi sever, hürmet eder, çekinirlerdi...

Hafız Osman Bedreddin, çocukluğunda başından geçen hadiseyi yeniden yaşadı...

On üç on dört yaşlarında yaşadıkları bu hadise, onda derin izler bırakmıştı...

Mehmet Abdullah: “Hafız Efendi acele etme!” diyerek arkadaşını takip etti.

Mehmet Abdullah, onun en sevdiği, itimat ettiği medrese arkadaşlarından biriydi...