Ragıp Karadayı

Sisten çıkmak üzereydi ki soluk soluğa bir hışırtıyı ensesinde hissetti. Fena korkmuştu!..

O gece ve her karanlık çöktüğünde kimin ne dediği umurunda olurdu bütün iliklerine kadar...

Göz işaretleriyle orada kendi için ayrılanları aldı, sevgisini orada bırakarak çıkıp gitti küçük Ali...

Ali, “bütün insanlar ‘ağlamayın, gülün’ derken, bu da tam tersini söylüyor…” dedi “ah” çekti...

Ali, beklemedik bu nasihatler ve hareket karşısında ne diyeceğini şaşırdı!..

Şehrin kendine has gürültüsü, bahar coşkusuyla karışınca ayrı bir âlem oluyordu Ali’nin kafasında.

Ali'nin, mektep zamanına kadar, fırıncının daimî müşterilerinin simitlerini dağıtması lazımdı.

Hatice’sini kucağına aldı. O çocuksu bakışı, yüzündeki masum ifade yürek yakıyordu...

Biricik evladının ardı sıra baktı, taa sokaklarda kayboluncaya kadar, buğulu gözlerle.

Şükriye, Ali’yle öyle vedalaştı ki acı çektiğini hiç belli etmedi. O öyleydi de biricik oğulcuğu değil miydi?

Büyüklerimiz derdi ki: “En kolay şey hazırlanmış lokma, o da çiğnenmeden yutulmuyor...”

Havasını soluduğu, serin sularını içtiği, çaylarında çimdiği hatıraları canlandı gözünde...

İlk defa huzurla uyanan ailesiyle karşı karşıyaydı, durdu, sadece seyretti bir müddet Ali.

“Ağzına sağlık bey, ne hoş anlattın, biz de merakla dinledik, sabırla o uçuş günümüzü bekleyeceğiz.”

Kelebek, hayatının geri kalanını kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirecekti.

Kalbi hızla çarpıyordu Şükriye’nin. O hiçbir zaman anlamayacaktı olup bitenleri...

Bu saadet tablosunun bitmesini hiç istemiyorlardı. Küçüklerini uyutup cemaatle yatsı namazlarını kıldılar...

Koşarak gelen çocuklar da babalarının paçalarına sarılmış, çekiştiriyorlardı ha bire...

İçeride yenecek bir şeyler vardı ve çocuklar sabırsızlıkla babalarını bekliyordu.

Büyük bir muharebenin içinden geçerek evine dönen yorgun bir asker gibiydi.