Ragıp Karadayı

"Benim elime öyle bir fırsat geçseydi, bütün Müslümanları, kim varsa hepsini zımbalardım!"

Giden elçinin hunharca şehadetini duyan Osman Bedreddin, deliye dönmüştü!

Aziziye Tabyalarına giden yollardan bir toz dumanıdır ki bulut olmuş göğe yükseliyordu.

"Yeryüzünde bir tek Müslüman bırakmamak için ant içtik bir kere! Son darbeye hazırız!.."

Başpiskoposun iri patlak gözleri daha kanlandı. Yüzü sapsarı oldu. Uzun kirli sakalı kımıldadı.

"Bugün zafer bizim olacak! Mağlubiyetin en ağırını tattıracağız bu barbar Türklere!.."

Generalin yüzü kızarmış, gözleri yuvasından çıkacakmış gibi fıldır fıldır dönüyordu!

Osmanlı elçisi: "Şunu bilin ki; tabyaları saran askerlerimiz, iki yüz binden ziyadedir!.."

Tabya kan gölüne çevrilmişti. Bu kanda boğulma korkusu aklını başından alıyordu.

Erzurumluların bir sel gibi üzerlerine doğru geldiğini nöbetçilerin bağrışmasından anlamıştı!

Moskof’u; geldikleri gibi geri göndermekten maada dertleri, maksatları yoktu...

Kelime-i şehadet getirerek son nefesini verdi. Dadaşların ilk şehidi bu hanımefendi olmuştu.

“Hadi bacılarım, hadi kardeşlerim, dadaşlarım Moskof’a aman vermeyelim!.."

Nene, sessizce Âyet-el kürsiyî okudu, tövbe ve istiğfarı zaten hiç bırakmıyordu.

Tüfeği, fişekleri kaptığı gibi odunluğa girdi, oradan da satırı alıp beline soktu!

Evet, yanılmamıştı. Bu ezânı Seyyid Hafız Osman Bedreddin Efendi okuyordu...

Rus birlikleri ellerini, kollarını sallayarak ilk tabyalara girdi, iyice yerleşti.

Pos bıyıklarını bükerek ordunun önüne çıkan general oldukça kibirliydi!

Nene, fişekleri saydı... Zalimler; dadaş kızının azmini, gücünü, kuvvetini görmeliydi...

“Cıs” ederek boğazından geçen soğuk, buz gibi su bile söndürememişti içindeki alevi.