Ragıp Karadayı

"Dünya üzerinde hiçbir kötü şeyi hatırlamaman ümidiyle, Allahü teâlâya emanet ediyorum seni!"

"Düşman Aziziye Tabyalarına dayanmış, artık benim burada durmam mümkün değil Nazım’ım!"

"Nazım’ım; Anandan sana yadigâr; belki de bu bıraktığım mektubum olacak..."

"Güldürdün beni ekselans! En şahane yılbaşı hediyesi, şöyle kızartılmış Osmanlı kellesi!"

Ruslar, Ermeniler farkında olmasınlar diye mi ne, şehir derin bir uykuda gibiydi!

"Kanımızın son damlasına kadar varız paşam! Bütün dadaşların adına söz veriyoruz!"

Muharebe etmeden, cesetlerini çiğnemeden şehre düşman ayağı basamayacaktı.

Kanlı mı kanlı muharebeler, genç evlatlarımızı değirmen misali öğütüyordu.

Dünyada olup bitenlerden bihaber çocuklar, giderken bir müddet peşleri sıra baktı Nene...

Sevimli çocukları seyrediyor, İbrahim’in ne söyleyeceğini ise iyice merak ediyordu Nene.

“Doğru dürüst bir ana olmadım” düşüncesiyle yavrusunu aldı, göğsüne bastırdı...

“Bu millet; Ermeni’den, Urus’tan çok İngiliz’den çekiyormuş da haberimiz yokmuş!”

"Doğru diyorsun kızım… Hem evi hem eri olmalı! Yoksa hayatın ne manası olacak?"

“Dün gece hapishane basılmış! Nöbetçiler öldürülmüş! Bütün mahkûmlar kaçırılmış!”

Kapışılan ekmekleri katıksız yiyen çocukları seyrederken gençleşiyordu.

Yan sekide, orta yaşlarda olmasına rağmen yaşlıca duran bir ihtiyar kadın oturuyordu.

Evlerinin bulunduğu yer yüksekçeydi. Bu yüzden fazla rüzgâr alıyor, pek ısınmıyordu.

Ahmet Muhtar Paşa, her şeye rağmen zayiat vermeden sulh yolunu tercih ediyor...

Kadın kadına hayallerini konuşturup dururlarken bir grup çocuk eve doluştu.

Nene, hem taziyeleri kabul ediyor, hem de memleket meselelerini dinliyordu.