Ragıp Karadayı

Bir evin camından kendi üzüntülü görüntüsünü görünce ürperdi...

Şükriye annenin içinde bulunduğu durumu tarif etmek oldukça zordu.

Geri dönüp birkaç adım henüz atmıştı ki; uzaktan evini dumanlar içinde gördü!..

"Ağlama evimin direği! Yalnız değilsin Şükriye’m! Ben varım Ali’m var, Ömer’imiz, Hatice’miz var..."

Tam tekmil giyinmiş olarak babacığı da geldi. “Bismillah” çekerek sofraya oturdular.

Evlat kokusunun ne demek olduğunu en son zerresine kadar hissetti ve sıkıca kucakladı.

Kafasındaki çeşitli düşünceleri atmak, yarına daha dinç kalkmak için uyuması lazımdı.

Bakın kimleri görüyorum? Maşallah! Baba oğul kol kola bakkala gitmişler de haberimiz yokmuş.

"İyilik de kötülük de kaybolmaz evlat, ya burada ya da ahirette önümüze çıkar…"

“Küçük soğuk köyden, büyük sıcak köye gelmişiz” dedi, etrafını seyre devam etti Ali.

Hastalığından sonra dışarı çıktığı bu ilk gün herkesi tanımak istiyordu Ali...

Bugün Ali, elbiselerini giyinip ufak tefek ağrılarını mühimsemeyerek dışarı çıktı...

Mizacı itibarıyla her şeyden korkardı Ali. Yalnız, tek başına annesiz dışarı çıkamazdı...

"Denilenlerin çoğu zararsız şeyler ama yine de doktorlarımızın fikrini almak lazım hanım."

Çocuklar bir köşeye anne baba da bir köşeye çekilip kendi aralarında sohbete daldılar.

Ali ve annesi; avluya açılan kapıdan içeri girdiklerinde evdekiler pek şaşırdılar!..

Başkaları yapsaydı kızacağı bir şeyi yapmamalıydı lakin bitkin ve çaresiz kalmıştı.

Ali, biraz kendini zorlayarak yeni uyanmış gibi yaptı, gerindi. Gerinmesiyle ağrıları da arttı!..

"Dün gece yâr hanesinde yastığım bir taş idi,/Altım çamur, üstüm yağmur, yine gönlüm hoş idi…"

“Eee, sen de amma uzun ettin be birader! Bu kadarcık kusur, kadı kızında da bulunur!..”