Ragıp Karadayı

Anacığının ifadesine göre; “Büyük yerin canavarı da kocaman olurmuş” dedi, yürüdü.

Babacığı henüz dönmemişti. Alışıktılar bu duruma. Zaten erken geldiği de nadirdi.

Yılmaz, her biri ceviz büyüklüğündeki taşları gizlice ceplerine doldurdu!..

Her tarafa, hoş bir bahar serinliği hâkimdi. İlk gün rüyalar âlemindeymiş gibi çabuk geçmişti.

Gönlü neşe doluyor, dümdüz zümrüt yeşili çimenlerin üzerinde yürüyünce.

"Anne babalar, aile büyükleri, çocuğa isim koyarken çok ilginç kriterleri baz alabiliyor."

Zil çalınca çocukların bir kısmı bahçeye koşarken bir kısmı da Ali’nin başına üşüştü...

"Hocam, zencileri vahşi olarak bilirdik! Yamyam ve hatta insana yakın goriller!.."

"İşte böyle bir ilim adamı, siyahî bir kabileyi araştırmaya, incelemeye alıyor..."

"Çocuklar, yine bu tahtaya yazdıklarıma sıra gelmeyecek galiba. Aklıma başka bir hikâye geldi."

“İyilik bir şey beklemeden yapılır. Karşılık umulunca o iyilik olmaktan çıkar, bu sefer de ticaret olur.”

"Unutmayın ki 'söz' söylendikten sonra sır olmaktan çıkmış demektir..."

"Çocuklar unutmayalım; ağzımızdan çıkan her söz, bizim ne olduğumuzu gösterir..."

"Uğruna nice kavgaların yaşandığı dünya ve içindekileri iyi tanımak lazım..."

Kısa bir sessizlikten sonra daha şiddetli gülüştü çocuklar. Ali, fena alınmıştı!..

"Ooo! Neredeyse üç haftadır derslerden uzaksın Ali. Niçin şimdiye kadar gelmedin?"

Nice düşüncelerle okulun bahçesinden içeri girdiğinde zil de çalmıştı.

Hep Ali’sini düşünüyordu: “Acaba yavrum sınıfını, yeni arkadaşlarını muallimini sevdi mi?.."

Ali, konuşanlara bakarken gözü çalıların üzerindeki bir yuvada debelenen bir şeye takıldı.

Öbek öbek yüzlerce, binlerce kuş, o güzelim ötüşleriyle sabahı, çoktan başlatmışlardı bile.