Ragıp Karadayı

Ali’m böyle hikâyeler; “kızım sana diyorum, gelinim sen işit” kabilinde kıssadan hisselerdir!..

Ali, yeniden gülmeye başlayınca, baba ve çocuklar da gayr-i ihtiyari ona katıldı...

​Her çocuk kocaman bir yürekti ama onu görebilecek gözler perdeliydi...

Küçük Ali, ne kadar dikkat etse de günleri eskisi gibi hep hüzünlü geçiyordu.

Dantelli yastığa başını yaslayarak sağ yanı üzerine uykuya dalmıştı ki bir ışıklı pencere açıldı önüne...

İlk yazısının büyük bir alkışla mükâfatlandırılması Ali’ye büyük destek olmuş, cesaret vermişti.

"Muhterem öğretmenlerim, hepinizi hürmetle selâmlar, ellerinizden öperim..."

Nuri öğretmen birden ayağa kalktı, eline raflardan aldığı kocaman bir kitabın sayfalarını çevirdi çevirdi...

Abdullah öğretmenin elini öpen Ali; niçin “maşallah” aldığını anlamıştı ve hoşuna da gitmişti...

“Babam amele, gündelikçi orda burda ne bulursa çalışıyor, anlayacağınız işçilik yapıyor…”

Ali, "Ben borçlanmayı sevmem abi, illa biri borçlanacaksa al simidi, sen bana borçlan” dedi.

"Evet, yeni gelen Ali isminde bir talebem var, hem simitçilik yaptığını duymuştum."

"Ben bir garip çocuğum, kime ne yapmışım? Ne isterler anlamıyorum arkadaşım?.."

Sınıfa yelken açmasına sadece yirmi dokuz dakika kalmıştı. Zaman geçmek bilmiyordu…

"Abdullah Hocam, kadınlarımızın, kızlarımızın büyük ekseriyeti mübarek isimler taşıyor. Ayşeler, Fatmalar..."

Efendim malumunuz, bir ecdat sözümüz der ki; “Göl yerinden su eksik olmaz…”

Nuri Hocam, söyletme beni. Hakikaten birkaç gündür kafamı meşgul eden bir şey yaşadım...

Abdullah öğretmen: “Evet simit ve yanında çay isterdim, hem de köy simidi...”

"Ne güzel insanlar yaşamış, ne kıymetli miras bırakıp göçmüşler bu fâni dünyadan..."

"Şunu da söyleyeyim ki: Güzel sözler sıcak demir gibidir; vaktinde söylenmezse soğur, taş olur.”