Ragıp Karadayı

Ali'nin, mektep zamanına kadar, fırıncının daimî müşterilerinin simitlerini dağıtması lazımdı.

Hatice’sini kucağına aldı. O çocuksu bakışı, yüzündeki masum ifade yürek yakıyordu...

Biricik evladının ardı sıra baktı, taa sokaklarda kayboluncaya kadar, buğulu gözlerle.

Şükriye, Ali’yle öyle vedalaştı ki acı çektiğini hiç belli etmedi. O öyleydi de biricik oğulcuğu değil miydi?

Büyüklerimiz derdi ki: “En kolay şey hazırlanmış lokma, o da çiğnenmeden yutulmuyor...”

Havasını soluduğu, serin sularını içtiği, çaylarında çimdiği hatıraları canlandı gözünde...

İlk defa huzurla uyanan ailesiyle karşı karşıyaydı, durdu, sadece seyretti bir müddet Ali.

“Ağzına sağlık bey, ne hoş anlattın, biz de merakla dinledik, sabırla o uçuş günümüzü bekleyeceğiz.”

Kelebek, hayatının geri kalanını kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirecekti.

Kalbi hızla çarpıyordu Şükriye’nin. O hiçbir zaman anlamayacaktı olup bitenleri...

Bu saadet tablosunun bitmesini hiç istemiyorlardı. Küçüklerini uyutup cemaatle yatsı namazlarını kıldılar...

Koşarak gelen çocuklar da babalarının paçalarına sarılmış, çekiştiriyorlardı ha bire...

İçeride yenecek bir şeyler vardı ve çocuklar sabırsızlıkla babalarını bekliyordu.

Büyük bir muharebenin içinden geçerek evine dönen yorgun bir asker gibiydi.

"Haklıymışsın! 'El elden üstünmüş' derlerdi, inanmazdık. Boş söz değilmiş. Hadi bir çayımızı iç."

Kafasındakileri topluyor, çıkarıyor, çarpıyor, bölüyor ama problemlerini bir türlü çözemiyordu Yusuf...

Çok acı çekiyor, kendini çocuklarına karşı affedilmeyecek kadar mahcup hissediyordu Yusuf...

"Oğul, insan bozulursa, işte bunun çaresi yoktur! Korkumuz, derdimiz, üzüntümüz de budur…"

"Cenâb-ı Allah, hepimizi hem iyi insanlardan eylesin, hem de iyilerle..."

Olup bitenleri merakla seyrediyordum... Adam muzun ve narın fiyatını sordu...