Ragıp Karadayı

Hikâye bu ya; yakışıklı bir genç, bir gözü kör, bir ayağı topal ve sırtı da hafifçe kambur bir kızla evlenmiş!..

Geldikleri şehrin köy görünümlü kenar mahallesinde derme çatma bir evde yaşıyorlardı...

"Tövbe de hanım! Bütün sebeplere yapışalım; sonrasını Allahü zülcelâle tevekkül edelim..."

Şükriye anne, canından can Ali'ciğinin alnında birikmiş boncuk boncuk terlerini sildi...

Bir rüya değildi ne yazık ki, kocaman bir kâbus görüyordu küçük Ali...

Anadoluyu bizlere ebedî vatan kılan şehit ve gâzilerimizi bir kere daha rahmetle yâd ediyoruz...

O zor dönemlerde gözyaşlarıyla yaşadıklarını şimdi bizler; buruk bir tebessümle anlatıyoruz.

Ne müthiş âlem yâ Rabbim; ey dost, âşıkların hakiki hayatı ölümden sonra başlar.

Bir uzun ömür sürer kötülerle, zalimlerle, bütün din ve devlet düşmanlarıyla. Mücadele içinde mücadele…

Tam dini bütün bir Müslüman ve özbeöz Türk evladıydı Nene Hatun.

Bütün sevdikleri, abâ-i ecdatı ve gönlünün sultanı buradaydı her şeyden önce...

Demek istemiş ki “doğru yolda olmak için doğru insanlarla birlikte olmak elzem” bey!

Karanlık gecede, karlı manzarayı seyrederek fedakâr eri, hayat arkadaşı koluna giriverdi.

Soğuk, çok tesirliydi burada… Sanki elini bıçak ile kesmiş gibi hissediyor insan.

"Böyle delikanlılar, böyle gelinler çıkardığı müddetçe, bu şerefli, asil milletin sırtı yere gelmez!"

Zeliha ana evlatlarıyla iftihar ediyordu... Ölseler şehid, kalsalar gazi rütbeleri onları bekliyordu.

"İmtihanımız böyle oğul! Sabır, tahammül, mücadele ve de çok uyanık olacağız. Bize uyku yakışmaz!"

Öyle bir belayı def etmişlerdi ki Erzurumlular; ne kışı, ne aç kalmayı düşünüyorlardı...

Dünyada çok harpler olmuştu ama böyle; dişe diş boğuşma hiç görülmemişti!

Dadaş kızları Nene Gelin’in ihlâsını görmüş, onu bir kahraman olarak bağırlarına basmışlardı.