Ragıp Karadayı

"Anlat Hasan’ım! Benim ağlamama bakma! Anlat, herkes hakikati bütün çıplaklığıyla bilsin!"

"Bütün haçı boynunda olanlar kudurmuş çakallar gibi üzerimize üzerimize geliyorlar!.."

"Ermeniler, ne kadar Müslüman nüfusu kırarsalar, o kadar kârda olacaklarını sanıyorlar!"

Sessizce başına toplandılar. Merakla bekliyorlardı Hasan’ın anlatacaklarını...

Asker Hasan çok hislenmişti. Yaralarına yara, dertlerine dert eklenmişti, çaresizdi.

​Şerefim, şanım, itibarım, arım hayâm, huzurum, saadetim, varım yoğum Erzurum’um...

“Bülbülü altın kafese koymuşlar; ah vatanım, vah vatanım diye inlemiş!"

Uzun geceler biteceğe benzemiyordu. Kimseler duymasın diye hiç inlemedi Hasan...

Oğlunun bu hâlini gören anacığı, düşmemek için dünürünün kolundan tuttu!..

​Nene’nin, aklı askerlerin kollarında gelen abisinde, gözü de tabyalardaki hareketlilikteydi.

Ertesi sabah, herkes uyurken, o, her daim olduğu gibi yine erken uyandı.

Nene Gelin, bu mahalleye geldiğinden beri çocuklarla hep alakadar oldu...

“Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar, vatanımızı kaybetmekle neticelenir!”

Osmanlıyı yıkmak için gelmekte olan küstah Rus birliklerine karşı halk çaresizdi!

Daha emin olmak için Nazım’ın beşiğinin yanına gidip baktı. Mışıl mışıl uyuyordu...

Ne çok seviyormuş... Daha iki gün dolmadığı hâlde hasretliği şimdiden burnunda tütüyordu.

Kara kara düşüncelerde iken ortalığı velveleye vererek uçuşan karakargalara takıldı gözleri.

Bu uzun kış geceleri, sanki dünya durmuştu da onun haberi yoktu.

Biricik oğulcuğu azıcık sesler çıkarmaya başladığında, tetikte bekleyen asker gibi fırladı yerinden.

Nene’nin eli ayağı titriyordu. Büyüklerinin kederli hâli, onun ince ruhunu daha bir inceltmişti.