Ragıp Karadayı

"Lakini, makini yok Züleyha! Doğru, her zaman doğrudur! Bilmen lazım!.."

"Kız Züleyha! Sen delirmişsin inan ki! Ağzından çıkanı kulağın duymuyor!.."

Nene ve ailesinin şüpheleri iyice artmıştı. Garip bir şeylerin döndüğünün farkındaydılar!

"Yaylalar, bağlar, bahçalar, bostanlar bozulduğu gibi evimiz de bozuldu, ıssız kalacak!"

"Ben oğluna, anana, babana bakarım. Mutlaka askere git! Gazadan geri kalma..."

"Uruslar, Ermenilerle bir olmuş Erzurum’u işgale hazırlanıyormuş!..”

"Düzenimizi bozdular! Sıcak, sımsıcak yuvamıza ateşler düşürdüler Mehmet’im!"

"Toprak... Toprak ise her şeyimiz, bizim hem beşiğimiz, hem mezarımızdır..."

"Hafız Efendi, muhterem Seyyidim; ne öğrendimse sizden öğrendim..."

"Ben cemaati kaçırmayayım. Hadi Nene’ciğim; Allah’a ısmarladık..."

"Hocam Seyyid Ahmed Merâmî, bizlere çok ehemmiyet verdi, güzel yetiştirdi."

"Bazı şeyler zorla olmuyor Nene’m! Sevmek, sevmemek tarifsiz bir hissiyat..."

Gittikçe yaklaşan ayak tıkırtılarını duyar duymaz derin hayallerinden uyandı.

Okumuş, yazmış, zât-ı muhterem bir âlim olan Dadaş Amcası ne kadar vakarlıydı.

Avlunun bir köşesinde itinayla hazırlanmış iki yol heybesi dikkatini çekti...

"Eskiden karanlıklardan ve karlardan korkardım, bundan sonra ise karlar yorganım olacak!"

​"Ermeni komşularımızı azılı düşman ettiler! Ne oldu da bu uysal insanlar, canavar kesildi?"

Hepsinin yüzünde yük taşıyan, dertli insanların yorgunluğu ve bezginliği vardı...

Eğer ağlamak çare olsaydı, çok kolaydı. Ağlar, her derdimizden kurtulurduk bacılar!..

Mehmet Efendi, evinin sultanı Nene Gelin’i de alarak konu komşuyla vedalaşmaya çıktı...