Ragıp Karadayı

İki genç kız peyda oldu bir anda çeşmeye uzanan uzun, karanlık, dar keçiyolunda...

Konuşmaları duyan hoca hanım; kardeşini sesinden tanıdı. Hemen dışarı çıktı.

Bütün çocuklar halka olmuş şaşkın gözlerle olup bitenlere bakıyordu.

İki Ermeni çocuğu patikanın yakınında otların arasına sinmiş uyuyor gibiydiler!

"Hocam, komşu hakkının ne kadar ehemmiyetli olduğunu anlatmıştınız..."

"Bir mâni de benden kızlar! Önce ben söyleyeceğim sizler de tekrar edeceksiniz!.."

Kapıdan girer girmez Hoca Hanımefendinin işareti üzerine bütün talebeler ayağa kalktı.

​Bütün talebeler ilk günden beri aralıksız bu medreseye devam ediyordu.

Bütün talebelerin günü bu iki göz binada geçerdi. Medresede herkes hâlinden memnundu.

İki gözü iki çeşme ağlıyor ve çocukluk günlerine, çok eskilere dalıyordu…

Bu mübarek topraklar hakikaten güzel miydi, yoksa ona mı öyle geliyordu?

"Nereden, kimlerden duyuyorsunuz böyle 'devlet sırrı' olabilecek haberleri?"

Züleyha, Nene’yi görmemiş olmalıydı ki olduğu yere, söğüdün dibine çömeldi...

“Bu köyün halkı duyduklarına bire bin katıp anlatırlar, pek kulak asmamak lazım!”

"Cenâb-ı Allah başka keder vermesin gelinim! Aşikâre, kafan meşgul da öyle dalıyorsun!"

İnsanlar oturup kalkıyor, birbirlerine Urusların yaptıklarını, yapacaklarını anlatıyorlardı.

Temiz havayı içine çekti. Derin bir sessizlik hâkimdi dört bir yana. Hayat durmuş gibiydi!

Nene Gelin, işler yolundaymış gibi hareket etse de bir şeylerin ters gittiğinin farkındaydı.

​"İlkin kayınvalidemin ne demek istediğini pek anlamamıştım. Düşündükçe hak verdim..."

Bize “Sizinki evhamlık, oturun oturduğunuz yerde, keyfinize bakın...” dedi.