Ragıp Karadayı

İki talebe fısıldaşarak bir şeylerden bahsediyorlardı. Mevzu yine İbrahim Hakkı ve hocasıydı...

Mektup okunup katlandıktan sonra cübbesinin kalbi üzerindeki cebine koyup talebelerine döndü...

''Biliyor musun İbrahim efendim; ben eski Firdevs de değilim, aynaya bakıyorum, artık kendimi tanıyamıyorum!..''

''Söyleyeceklerim, sayıp dökeceklerim o kadar çok ki kâğıtlar yetmez, divit kalem kâfi gelmez efendim...''

Cemaat; İbrahim Hakkı Hazretlerinin susmasına, kendi kendine konuşmasına bir mânâ veremiyordu!..

​"Pek yüksek mertebelere çıkmak için aşk gerek./Aşk sayesinde şifa olur zehirli engerek!"

"Biliyor musunuz kardeşlerim; bu tepe, yakında büyük bir nâma kavuşacaktır!"

Başını gökyüzüne çevirip uçuşan pamuk misali bulutlara takıldı bu sefer de...

Anlayacağınız bütün mahlukatı severim! “Sever gibi” değil “ADAM GİBİ” severim!

“Ah mübarek efendim! Nereye dönersem hep siz varsınız!” dedi, tefekküre daldı...

Sağa bakındı kimseciklerde bir hareket yoktu, sola bakındı; herkes kendi âlemindeydi.

Tillo; büyük gönüller sultanını kaybetmenin derin acısı içindeydi. Bunu bilen biliyordu.

Hocasının ak kefenle ak tabuta konması ona “mevt-i ebyaz/beyaz ölüm” hakikatini hatırlattı.

"Duyduğun sesler neydi İbrahim? Bazen hocamın sesi dedin, bazen cin!.."

"Ölümden korkmuyorum efendim, sevdiklerimden ayrı kalacağıma üzülüyorum!"

"Mânâ içinde mânâ yüklü! Bir meczuptan böyle sözler! Ne bileyim, sanki..."

"Şenlendiren ben değil sizsiniz yenge. Her geldiğinizde huzurla doluyorum."

Ahalinin anlayamadığı ve Firdevs’in beynini kemiren meselelerin tek bir sebebi vardı; hicran…

"Haklı olarak hocası ağır bastı yenge. Mektubu okuyayım bakalım ne yazmış?"

"Karanlık gecelerde ne hayaller kurdum. Çok yol bekledim çook! Hepsi de geçti Firdevs!"