Ragıp Karadayı

"Kim dinlemez bu nasihatleri?" diyerek yeni evinin yolunu tutmuştu Nene Gelin.

Ebedî saadetin temeli bir bozuldu mu daha dikiş tutturulamazdı. Tecrübeyle sabitti...

Nene, erinin kendi hakkında ne hissettiğini biliyordu... Kocası, onu bırakıp bir yere gitmezdi.

Çaresizlik, perişanlık diz boyu... Kimse kimseyi görecek hâlde değildi.

Dere boyunca uzayıp giden harman yerleri baştan başa insan kaynıyordu.

Saraylı memurların kıskançlıkları artıkça artar ve büyük iftiralar atarlar...

Çobana pek çok hizmet ve ikramlar yapılır. Sonra huzura kabul edilir...

Dünyanın her türlü hâli vardı, hepsinden de mühimi, geçici olmasıydı...

"Benim hem anam babam, hem de büyük velinimetimdir memleketim..."

Vatana hasret yaşayan bir milletin, hazin hikâyesi, yeniden başlıyordu...

"İşte onun için seni çok seviyorum, evimin sultanı, gönlümün hünkârı..."

"Bu memlekette üzerinizde zulüm, baskı olsaydı bu kadar serpilip gelişebilir miydiniz?"

Zaten asabı bozuk olan Abdullah Dadaş, içinden “hım... şimdi görürsün” dedi!..

Hayatında çok değişik insanlarla karşılaşmıştı ama böylesini hiç görmemişti dadaş!

Sanki dünyanın bütün yükü omuzlarındaydı da onun için inim inim inliyordu Nene Gelin…

Haber; ateşten bir gülle gibi Çeperli’nin ortasına düşmüştü. Duyan meydana üşüştü.

Müslüman ahaliyi kırıp ya şehid edecekler, ya da bu diyarlardan çıkaracaklarmış!..

İki genç kız peyda oldu bir anda çeşmeye uzanan uzun, karanlık, dar keçiyolunda...

Konuşmaları duyan hoca hanım; kardeşini sesinden tanıdı. Hemen dışarı çıktı.

Bütün çocuklar halka olmuş şaşkın gözlerle olup bitenlere bakıyordu.