Ragıp Karadayı

"Etrafına şöyle bir bak bizim köyden daha güzeli var mı? Hadi cevap ver, var mı?.."

Uzun ve zorlu süren tipi boranlı kış ayları çoktan geride kalmıştı...

Yarın kim bilir neler bekliyordu onları. Öbür günü tahmin etmek ise imkânsızdı!..

​"Ne kadar da ihtiyacımız varmış Nene’m, baş başa kalıp doyasıya yaşamaya..."

"Tatlı bir rüyadaydık Mehmet’im, fena uyandık galiba! Masalımız bitmek üzere!.."

​"İnsanlarla münakaşayı, dövüşü, kavgayı hiç sevmedim Nene'm..."

Ne kadar havadan sudan konuşsalar da içleri alev alev tutuşmuş, cayır cayır yanıyordu...

​"Sen beni bastırdın! Biz şimdi, mevsimlerden baharı geçtik, yazımızı yaşıyoruz..."

Mehmet, kucağına aldığı oğlunu kokladı... Belki bir daha böyle fırsat bulamayacaktı.

Çok dertliydi. Elini kulağına attı. Kendi duyacak bir sesle hissiyatını çığırdı...

Yine kalktığı yere oturdu. Getirdiklerini Mehmed’inin yanına koydu, örtülerini açtı...

"Bir evim, sıcak, sımsıcak yorganım olduğu için daha fazla şükrettim Mehmed’im."

“Meğer ne çok ihtiyacımız varmış renklerin, havanın en temizine...”

Erzurum demek; temiz, lezzetli, billurdan gözeler şehri, yayla memleketi demekti...

Derin düşünceler oldukça hâlden hâle soktu onu da sevdalısı, hayat arkadaşını da...

O gün de rüzgâr; estikçe esmiş, inanılmaz âlemlere götürmüş, getirmişti...

Ağır adımlarla göçün yanında yürüyen Mehmet Abdullah; olanları, olabilecekleri düşünüyordu.

Sefalet, bütün dehşeti ve acımasızlığıyla üzerlerine çullanmıştı.

"Sen neler, neler düşünürmüşsün ay anacığım! Ver elini bir daha öpeyim!.."

"Osmanlı rahmet gibidir, ayırım yapmadan herkesin üzerine yağmur olur yağar..."