Ragıp Karadayı

"İngilizler ve Yahudiler; Sırpları, Ermenileri, Rumları, Hinduları tahrik edip kışkırttılar."

"Evet, İslâm dünyası bugün çok vahim bir koma hâlini yaşıyor..."

"Dadaşlar iyi dinleyin! Biz de burada boş durmayacağız! Niçin? Evlatlarımızın istikbali için."

"Öldü diye bırakmışlar Hasan'ı, o da bir gece sürüne sürüne bir köye sığınıyor..."

Nene, kadınların yanına gidip misafirlerin geldiğini, sessiz olmalarını işaret etti.

Asker Hasan, canını ortaya koyarak, kanının son damlasına kadar mücadelesini vermişti...

Hiç konuşamadı o gün, sadece ağladı, ağladı! İçindeki onca kalabalığa rağmen yalnızmış meğer…

Nene, farkında olmadan öyle bir çığlık atmıştı ki, bütün mahalleli ayağa kalktı.

Nene, başını dizine aldı abisi asker Hasan’ın. Yüzü gülüyormuş gibiydi..

Hareketsiz sağ yanına dönmüş abisine yaş dolu gözlerle, son bir defa daha baktı!

Gövdesi kocaman, dalları her evin bahçesine sarkan bir çınardı Osmanlı...

Ölüm haktı; ya bugün, ya da yarın… ya… ya da… öbür gün, ne fark ederdi?

Bazı insanlar birkaç yüz taşıyormuş derlerdi de inanmazdım! Onu da bize öğrettiler ya!

"Kusuruma bakma bacım? Söylediklerim, yaptıklarım elimde değildi! Seni de üzdüm!"

Solgun yüzlü abisinin, yatağındaki bu hareketsiz hâlinden pek korktu Nene.

"Durma bacım anlat! Yalan olduğunu, şaka yaptığını söyle ne olur!.."

"Kalbime hançer sapladın! Daha ne olsun! Bir de 'üzülme' diyorsun Nene!"

Ona göre aylardır her gün sabah oluyor ama bir gün bile güneş doğmuyordu!..

"Ah evladım! Ne sıkıntılar çekmişsin meğer! Bize de gelip bir şey söylemedin."

Bir anda bu insan azmanı dev, zırhları zangırdayarak yere yuvarlandı!..