Ragıp Karadayı

Kimsenin kimseden haberi olmadığı mahşerî bir günden geriye kalanlar, yürek burkuyordu.

Nene, utancından ve edebinden mi ne erinin yanında fazla duramadı. Anacığını aramaya koyuldu...

Etekleri rüzgârda uçuşuyor, kar taneleri mi yoksa barut mu yüzüne çarpıyordu, anlayamıyordu!

Erzurum halkı kimi demir kapılara yüklenirken kimi de sur gibi yükselen duvarlara merdiven dayıyordu.

Kalabalıklara direnen tarihî yapılar ve sakinleri; sessiz bir çığlıkla, acı akıbetlerini bekliyordu.

O, hiçbir hak, hukuk tanımayan zorbalara meydanı boş bırakmak istemiyordu.

Nene, arkadaşlarıyla bir yaralıyı getirdiğinde kulağına gelenler hoşuna gitmişti...

Moskof, komutanından erine herkes panik içindeydi. Korkudan altını kirletenler bile vardı!

Hafız Osman Bedreddin, tabyaların arkasını dolanıp mevzilenince, hiç tereddüt etmedi!..

"Şehid olmak için geldim evladım! Bir türlü nasip olmuyor. İçinde olduğum durum nedir?"

Nene, yıkılmıştı. Kendisine nişan alınmışken, yanlışlıkla pek sevdiği arkadaşı vurulmuştu...

Kendi kendine pek hislenen Paşa; “bu milletin niçin düşmanı çok daha iyi anladım!” dedi.

"Bizim aile gibi demek ki sizinkiler de hep cepheye gitmiş, şehit olmuşlar öyle mi?"

"Tarla, bostan arkadaşım, komşum bizden önce şahadet şerbetini içti, biz hâlâ ayaktayız..."

Harp meydanının hanım kahramanı göz pınarlarından akan yaşa mâni olamıyordu.

Nene Hatun, aklı başından gitmiş bir mecnun gibi hanımların en önündeydi hâlâ…

Ayakta durabilenler, mücadeleye devam ediyordu. Bunlardan biri de Miralay Bahri Beydi.

“Ben Nene’yi iyi tanırım! Mutlaka buralara gelir! Kimse durduramaz onu!.."

Bütün yaptıkları bu tuhaflıklar, oyunlar ve saçma hareketler, sadece intikam almak içindi...

"Hayalimdeki Nene, nedamet edip 'kardeşim beni korumana al' diyor, yalvarıyordu, durmadan..."