Ragıp Karadayı

Poşetinin köşesine sıkıştırdığı, Nuri Öğretmenin verdiği küçük, resimli kitapçığı çıkardı.

"Vah vah! Ta Erzurum’dan kalk gel sınıfın birincisi ol. Elbette kıskananlar olacaktı..."

Biraz istirahat edip kafasını dinledikten sonra rahatlamıştı Ali. Kalkıp pencereye doğru yürüdü...

Aradan geçen kısa ve yorucu günler boyunca, yüzlerce yıl yaşlanmış gibi hissediyordu kendini…

Ali, mektepten gelip simitlerini dağıttıktan sonra nahak yere fena bir tuzağa düşürülmüştü!

Burası dağ başı mıydı? Bizi ne sanmış, niçin böyle sebepsiz yere hırçınlaşmışlardı bu çocuklar?

Bir cana kıydığın vakit, canını da yakarlar, cananını da… Hem de cayır cayır!

"Birisinin acısına ağlıyor musun? Mutlaka senin gözyaşlarını da bir silen çıkar..."

"Ne verirsen, o gelir. Sen onu ver bana! Az verirsen az, çok verirsen çok gelir sana..."

Şahan gözleri, görenin içini ısıtan müşfik nazarları, çaresiz birinin hususiyetlerini yansıtıyordu.

Sisten çıkmak üzereydi ki soluk soluğa bir hışırtıyı ensesinde hissetti. Fena korkmuştu!..

O gece ve her karanlık çöktüğünde kimin ne dediği umurunda olurdu bütün iliklerine kadar...

Göz işaretleriyle orada kendi için ayrılanları aldı, sevgisini orada bırakarak çıkıp gitti küçük Ali...

Ali, “bütün insanlar ‘ağlamayın, gülün’ derken, bu da tam tersini söylüyor…” dedi “ah” çekti...

Ali, beklemedik bu nasihatler ve hareket karşısında ne diyeceğini şaşırdı!..

Şehrin kendine has gürültüsü, bahar coşkusuyla karışınca ayrı bir âlem oluyordu Ali’nin kafasında.

Ali'nin, mektep zamanına kadar, fırıncının daimî müşterilerinin simitlerini dağıtması lazımdı.

Hatice’sini kucağına aldı. O çocuksu bakışı, yüzündeki masum ifade yürek yakıyordu...

Biricik evladının ardı sıra baktı, taa sokaklarda kayboluncaya kadar, buğulu gözlerle.

Şükriye, Ali’yle öyle vedalaştı ki acı çektiğini hiç belli etmedi. O öyleydi de biricik oğulcuğu değil miydi?