Ragıp Karadayı

​Nene Hatun, burnundan derin, derin soluyarak düşman askerine doğru ilerler. Çılgına dönmüştür.

"Ağlayacak yerde gülümsüyor olacak şey mi? Nene Hatun, Kocasından daha cesur sanki dedeciğim."

"Analar, bacılar Hafız Efendinin söylediklerini duyduk! Daha ne duruyoruz? Urus'un üstüne hücum edelim!.."

​"Analar, bacılar, evlatlar, dadaşlar, gaziler, yiğitler, silah arkadaşlarım sözlerime kulak verin!.."

​"Saklamak için Müslümanlar gibi giyinmişler. Elbiseler, başlıkları ve çizmeleri sağlam..."

"Bu Ermenilerin yaptıkları aklıma gelince elimde olmadan boğazım düğümlenir. Çok fena çook!.."

"Nene Hatun, biricik evladını şefkatle bağrına bastı, sevdi, öptü, kokladı. Doyuncaya kadar emzirdi..."

"Genç Hatun gelinin evinde derin sessizlik vardı. Bütün aile mışıl mışıl derin uykuya dalmıştı..."

​"Az daha unutuyordum Elif’cik! Erzurum’da iki mühim isim var ki bunlara herkes 'deli' derdi."

​"Şartların bizim açımızdan çok kötü olduğunu söylemek istemiş Paşamız..."

"Dedeciğim, İstanbul’da Erzurumlu olduğumu bilenler bana da hep “Dadaş kızı” diyorlar…"

Osmanlıyı, çoktan kendi aralarında taksim etmişler akıllarınca, yani paylaşmışlar da kimsenin haberi yok.

Abdullah Dede’nin; Elif’in ve diğer aile fertlerinin evlerinde aynı koşuşturmalara ilaveten bir başka heyecan daha vardı.

Elif ezik, mahcup vaziyette parmaklarıyla oynayarak konuşmaya başladı. O eski şımarık hâlinden eser yoktu.

Elif, yavaşça gerindi, sedirde padişah gibi kurulmuş, kahvesini yudumlayan dedesine baktı...

"Bak evladım şu sözü hiç unutma: Dünyadaki bütün iyiliklerin kaynağı muhabbettir, sevgidir..."

Uykularını kaçıran köprüden geçme mücadelesi, onu fena hırpalamıştı.

Elif, dedesinin, ninesinin ve annesinin elini öpüp uğurladı, kapıdan daha ileri gitmedi...

Abdullah Dede, müşfik bir eda ile işine yönelirken ninesi de Elif’in elinden tuttuğu gibi banyoya götürdü.

​"Güya babası kahramanmış. Düşmandan bayrağı almışmış da… Sonra gazi olmuşmuş da… Adı Ali mi ne?.."