Ragıp Karadayı

​Belli ki; Zülfüzar Bibi üşümüştü. “Haydı ocağın başına” diyecekti de onun keyifli ve de meraklı hâlini görünce vazgeçmiş olmalıydı.

​"Ocağı yakmak için kuru kermelerden götürecektim. Selvi boyunu görünce, Hafız’a bir hâl hatır sorayım dedim."

​Hayatın manasını bilmeyen avare insanlar; bir yaprağın hafifliği gibiydi. Rüzgâr nereye savrulsa oraya gidiyorlardı...

​Hayalin gücü; hürriyetinden ve sınırsız oluşundan geliyor. “İmkânsız” diye bakmamak lazım her şeye...

Hafız Lütfü'yü İd’e davet ediyorlar. Aslanpaşa Camisi’nde aşır okuyor. Bütün millet “Kim bu hoca?” diye birbirlerine soruyor!

Çay güğümü ocaktan hiç indirilmedi. Evde bayram vardı. Bütün Emingil neredeyse orada toplanmıştı...

“Herkes derin uykuda galiba… Böylesi pek de iyi oldu! Yoksa buralardan bavullarla nasıl geçerdim?” dedi, yürüdü...

İstanbul’dan ilk gelişi tam bir sürpriz olmuştu herkese; çocuklara, hane halkına ve hatta bütün köylülere bile.

​Kalbi yerinden sökülecek gibi olmuştu Hafız Lütfü’nün. Kamyon caminin yanı başında, geniş taş yolun ağzında durdu.

Karanlık çökmeden köye ulaşmak isteğiyle yanıp tutuşsa da hâlinden memnundu Hafız Lütfü...

​Sayılı günler ne de çabuk geçiyordu. İşte sanki o iki seneyi yaşamamıştı.

​Son mektupta yazılanlara göre çocuklar; uzun yoldan gelecek misafirlerini bekliyordu!

​Sabaha kadar kimse uyumadı. Valizlerini topladı, sohbet ettiler. Namazdan sonra da kursta kimse kalmadı.

​Dört gözle yolunu bekleyen kocaman ailesi şimdi ne durumdaydı? Ne bırakmıştı ve ne bulacaktı?

​"Gün içinde nerede ne yapar? Ev kadını mı, anne mi, çalışıyor mu, memur mu, bekâr mı, dul mu?!."

​Her insanın böyle değişik imtihanları vardır. Kimi kazanır abad olur, kimi kaybeder, berbat olur.

“İyi insanı secdelerden değil, doğru sözünden ve emanete ihanet etmemesinden tanırsın.”

​“Eyvah herkes bu meseleyi biliyor; yüzlerine nasıl bakarım?” derken göz kapakları düştü.

"Hanımefendi hatim takip ederken âşık olmuş. Bekâr olduğumu düşünerek bu fikrini açmaya gelmiş!.."

​Tam sahur vakti bir genç hanımefendi odama girdi. Gülerek de bana doğru yaklaşıyor. Aklım başımdan gitti!