Ragıp Karadayı

Bir zamanlar, çok mesut hayat sürmüşlerdi hem köyünde hem de büyük şehir İstanbul’da...

​Eski püskü bir harabede üç çaresiz insan hayatta kalma mücadelesi veriyordu...

​O daha küçüktü ama mesuliyeti dağlar kadar büyük, evin reisi, zayıf bünyeli bir çocuk...

Babasının vefatından sonra çatık kaşlı, içine kapanık bir çocuk olup çıkıvermişti.

​Ne deseydi Naciye Ana? Bir tarafta masumlar, diğer tarafta acınacak hâlleri ve çaresiz, zavallı bir ana…

"Bir gün kaşını yukarı kaldırıp demiştin ki: Ali’ciğim, dışarıdaki soğuk ne ki, içimizde soğukluk olmasın!”

​Ağladıkça ferahlıyor, dimağı açılıyor, sanki problemi çözülüyordu. Geçmiş hayatını, daha da karanlık görüyordu...

“Demek çocuk çok fena suç işlemiş, korkmuş ki her halükârda kaçıp uzaklaşmak istiyor benden...”

​Bağrı yanık ana, biricik evladının bu garip tavırlarından bir şey anlamamıştı.

​"Cevap versene! Aaa! Olacak şey değil! Bir de çorabımı batırmışsın sünepe seni!.."

Küçük Ali; “yaşanabilir başka bir dünya mutlaka vardır” diyor ve hep onun hayalini kuruyordu...

​"Şimdi bir şiiri bütün şehitlerimize ve kahraman gazilerimize armağan etmek için okuyorum…"

"Benim sizden bir ricam var, babamın yaşadıklarını anlattığımda kimse alay etmesin..."

​ Merasim alanı oldukça kalabalıktı. Çocuklar, askerler, halk grup grup yerini almıştı.

Ali, işlerini nasıl da çabuk bitirip gelmişti. Ana oğul birlikte müdürün odasına çıktılar...

​"Evladım Elif iyi bir kız. Nasıl olsa bir gün o da anlayacak babanın nasıl bir kahraman olduğunu..."

​ Abdullah Dede, büyük bir meydan muharebesi kazanmış gibi keyfi yerinde gülücükler dağıtıyordu etrafa...

​"Ee dede sonra ne oldu? Osman Bedredddin, Nene Hatun hakikaten şehit oldular mı?"

Kafası allak bullak otururken birden önündeki mezarların yeşil, mavi, sarı nurlarla tutuştuğunu gördü!

​"Nene Hatun, birkaç gazi kadınla dışarıda kaldı. Şehit olanları saydılar. Bunlar tam bin kahramandı..."