Ragıp Karadayı

"Ah Ali’m Ah! Yüreğim ağzıma geldi! Sabahtan beri kaç defa ölüp ölüp dirildim âdeta biliyor musun?"

​Ali, Edirnekapı’ya geldiklerinde arabadan inmek istedi, lakin ihtiyarın parayı annesine teslim etmesi emrini hatırladı.

​Evine dönerken küçük Ali, köyünü, babasını hatırladı. O gün ne güzeldi.

Huzur, saadet pek uzaklarda, Kaf Dağı’nın ardında zannedildiği için mi ne kolay kolay gülmüyor insanoğlunun yüzü…

​Hasan dede, cüzdanını çıkardı, içinden bir deste para çekti ve derinden gelen bir huzurla saydı...

“Böyle ders çıkar, diye anlatmadım Ali’m! Sadece guguk kuşlarına atfedilen masalı anlattım!.."

​Çocuklar, öyle temiz kalpliymişler ki çoban olmaktan pek şikâyetçi bile olmamışlar.

​"Hikâye bu ya bir annenin bir oğlu ile bir de kızı varmış. Birinin ismini Ay, diğerininkini de Yıldız koymuş."

​"O kıymetli saati sarsmadan, yavaşça yanıma getir, şöyle yakından bir daha alıcı gözüyle inceleyeyim!"

​"İnsanlar; böyle pek nadide olan antikaları; ucuza alabilmek için tuzak kuruyorlar evlat!.."

​Hasan dede, bütün kuvvetini toplayıp cüzdanını açtı, içinden bir iki yüzlük çekti, Ali’ye uzattı.

"Beni arabanın çarptığı yerden buraya sen getirdin. Onun için gözümde kahramansın..."

​"İnsan çalışmadan, alın teri dökmeden onun bunun malını habersiz, rızaları olmadan alamaz!.."

​Hasan dede, pek hislenmiş, pek etkilenmiş olmalı ki başka şeyler de öğrenme isteği, arzusu oldukça kuvvetlendi.

​Bu merhamet, şefkat, cömertlik timsali çocuk, candan bir akraba, kırk yıllık dost gibiydi...

​"Çok rahatladım efendim. Emaneti yerine ulaştırdım ya, gönlüm ferah, kalbim huzur doldu…"

​"Hay Allah iyiliğini versin, ben de onu arayıp duruyordum! Allahü teâlâ razı olsun evlat!"

​Kısa bir sessizlik oldu. Koridorun diğer ucunda bir çift ayak sesi, gittikçe yaklaşıyordu. Gözler o tarafa çevrildi.

“Koca Hasan Efendi, anlaşılan umduğumdan da fazla temkinlisin. Seneler sana bunu kazandırmış olmalı!”