Ragıp Karadayı

Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyordu Hasan dede. Sadece kendi kendine söyleniyordu...

Yalnızlık, soğuk, hasta kardeşi, gözü yaşlı anası, ihtiyar kazazede ve elinde para dolu cüzdan…

Cüzdanın gözlerini de karıştırdı. Hüviyet, çeşitli banka kartları, değişik adreslerin yazılı olduğu kartvizitler vardı.

​Şu büyük şehirde yalnız başına kalmış küçük bir çocuğun çaresizliği yürek yakıyordu.

Kar yağışına aldırmıyordu... İçten içe kanayan yarasına taş basarak çaresiz hastane bahçesinden çıktı.

​"Verilmiş sadakanız varmış yeğen! Büyük bir tehlike atlatmışsınız! Acil işim var, gitmem lâzım..."

Yaralı ihtiyara acıyordu, yüzündeki çamuru silip temizlemek istiyordu ama buna cesareti yoktu...

​Küçük Ali, şok geçiriyordu. Gözleri nemli, kalbi acı keder dolu, belini büken ağır hisler...

​Uzaktan paltosuna bürünmüş gelen karaltıyı görünce babası aklına geldi. Kulaklarında hâlâ o müşfik sesi yankılanıyordu.

​Oldukça dik durmaya çalışıyordu. Ezik, boynu bükük görünmekten hazzetmiyordu Ali...

​Birkaç gün evvel yağan karın ötede beride bıraktığı kirli buzlar, akan suların üstünde can çekişiyor gibiydi...

​Ne yapsa, etse o düşüncelerden kopamıyordu. Ömer ise o eski duvar saatini anlama gayretindeydi...

​Küçük Ali ile Ömer, hissettirmeden, karşılıklı göz kırpıştırarak birbirlerini selâmladılar.

Büyüklerimiz ‘İşlerinizde şaşırdığınız zaman, kabirdekilerden yardım isteyiniz!’ derler...

Sanki biri onu alıp götürecekmiş gibi hep ürkerek ve korkuyla yaşıyordu...

​Arı kovanı misali önünde sağa sola koşuşturan bunca insanı seyrederken aklına neler gelmiyordu ki...

​Küçük Ali, kendi kendine, anacığına kesinlikle muvaffak olacağının sözünü verip rahatlatmaya çalıştı.

​"Senin yaşındakiler mektebe hazırlanıyor bu saatte Ali’m! Beceremedim ben…"

Babasının vefatından sonra evde ne kadar kıymetli eşya varsa hepsini satmış, bugüne kadar gelmişlerdi...

​Elif’cik tir tir titriyordu. Annesi sırtından çıkardığı eski hırkasını kızına giydirdi, sardı, sarmaladı.