Ragıp Karadayı

Köy çocukları muallimlere karşı son derece itaatkârdı. O ise daha aşırı… Hem utangaç, hem de onu okutan muallim karşısındaydı…

"Hocam, pehlivanlık yaptığını duymuştuk. “Güreşelim” demiyoruz, ama bir kol taşı atmadan da bırakmayız."

Burada havalar kapanmaya görsün; ne dışarılardan giden gelen olurdu, ne de arayan soran...

​Katran elde edildikten sonra, tarife göre arpa unu katıldı, macun kıvamında siyah bir hamur yoğruldu.

​"Benim sandıktan şu deri kaplı, uzunlamasına açılan, babamdan yadigâr Enâm var ya... onu bir getirsene!..!

“Ben onları çok seviyorum... Ya onlar? Onlar ise benden daha fazla muhabbet dolular…”

​Kocacığını soran komşu kadınlara, yaralarının daha da azdığından bahsetmedi. Kendini kaybedecek hâle gelmesinden de…

​" Ah! Efendim, seni bulduğumuzda taşın dibinde baygın yatıyordun…" dedi yatağın kenarına oturmuş olan Hayriye Hanım...

​Lütfü Hoca, ailesi ile olup bitenleri konuşup dinlerken, bir ara gözleri bulundukları yerin cazibesine kapıldı...

​"Allahü teâlâ kime imkân vermişse ve o da onu Allah yolunda, cihâd ederek sarf ederse ne âlâ..."

"İmtihanımız! İstanbul’dan geldin, yuvamız ısındı, senemiz dolmadan yaralandın. Bize rahat yok galiba!.."

Lütfü Hocanın bütün zenginliği; çok sevdiği mesleğiydi. Buna rağmen hayır hasenatta da geri kalmazdı.

Neredeyse bütün köylüler, talebeleri arkadaşları gelmişti, heyecanla katıldı aralarına.

​"Cemaat kusura bakmayın! Sizin karşınızda bu hareketi yapmamam lazımdı, biliyorum yanlışlığımı!.."

​Bugünkü hatme başlarken yabancı, tanımadığı birini fark etti cemaatin önünde Lütfü Hoca...

Kesintisiz köpek ulumalarını alıp evlerinin bacasından içeri dolduran rüzgâr, üşüttüğü kadar da korkutuyordu.

​Fedakâr Hayriye ana; söylediklerini düşünmesi için çayları doldurmak bahanesiyle oğlunu yalnız bıraktı.

​"Oğlum! Sen sen ol; sakın lüzumsuz şeylerle, basit heveslerle, ona buna özenerek babacığına sıkıntı verme!"

"Doğrusu şaşırmadım; çünkü ben de; şimdi çok derin hissettiğim bu acıları, canım anacığıma tattırmıştım!.."

Hayriye Hanım, öfkesini bastırıp çayları getirmek için mutfağa gitti. Abdülkadir söyleyip duruyordu kendi kendine.