Ragıp Karadayı

"Cenab-ı Allah, bizi öyle farklı farklı yaratmış. Hırçınımız, sakin tabiatlı olanımız var, zeki olanın yanında, olmayan da…"

Sanki Nuri öğretmen Ali’nin zihninden geçenleri okumuş da öyle girmişti sınıfa...

Ali, sevinçle uyanmıştı. İçinden geldi; şöyle bir güneşin ilk ışınlarıyla esen yeli ciğerlerine çekmek...

​Uzun süren dolaşma, kendine yaman yaramış, bacakları kolları kuvvetlenmiş hissediyordu Ali...

"Biliyor musun Ali? Sen geldiğinden beri işlerimiz bereketlendi, satışlarımız arttı, paslı kilitler açıldı sanki."

"Toplumun gözünde başarı; iyi bir maddi gelir getiren kariyer, büyük bir ev, lüks bir arabadır..."

"Çocuk, hayali getirir şaire; o da çocuksu sevinçleri, korkuları, nefretleri ve istikbali döker mısralarına..."

Yılmazın duruşuna mı, yoksa okumak için seçtiği şiirin ismine mi ne sınıfta hem alkış hem de gülüşme oldu...

“O merhamet timsali bakışları büyütüp insanlığa kazandırmak eğitimcinin asli vazifesi olmalı” diye düşünüyordu...

​Eli kalem tutarken bir güç parmaklarını geriye doğru itiyor gibi hissediyordu. Oysa, içinde biriktirdiği o kadar çok şey vardı ki...

Zil çalar çalmaz bir uğultu, bir koşuşturma oldu. Ali, sanki sınıfta değil, kendi âlemindeydi.

"Çocuklar unutmayın! Karşınıza sizi her daim sukutuhayale uğratacak insanlar çıkacaktır..."

"Kulağınız ben de olsun. Çağrı sen de sınıfta olmayanları yaz masama koy."

Ali: “Öğretmenim, Yılmazlara gittim dün, pazar günü. Annesi pek perişandı..."

Gayriihtiyari başını kaldırmadan yan gözle baktı. Gelen anacığıydı...

Gözleri yaşlı, hasta yatağında oğlunun arkadaşına bunları niçin anlatmıştı Arife teyze?

Annesi, uzun uzun kızının gözlerinin içine bakıp zor duyulur bir sesle içindekileri sayıp dökmüş!..

Evi bulup açık kapıya yaklaştığında kimsecikler ortalıkta görünmüyordu. Zile bastı...

Ali, ilk defa evine gideceği ve kendini hasım gören arkadaşının nasıl karşılayacağını tahmin edemiyordu.

Tam da kuşluk vaktiydi. Köyde olsalardı davarlar meleşerek ağıla doğru koşar, bir telaş başlardı...