Ragıp Karadayı

Evi bulup açık kapıya yaklaştığında kimsecikler ortalıkta görünmüyordu. Zile bastı...

Ali, ilk defa evine gideceği ve kendini hasım gören arkadaşının nasıl karşılayacağını tahmin edemiyordu.

Tam da kuşluk vaktiydi. Köyde olsalardı davarlar meleşerek ağıla doğru koşar, bir telaş başlardı...

"Çocuklar bir daha tekrar ediyorum: Hayat, bir tesadüf değil, yaptıklarınızın aynada bir yansımasıdır..."

"Hocam, bir kitapta şöyle bir atasözü okumuştum, 'Kılavuzu karga olanın burnu gübrelikten çıkmaz…' diye"

İnsan bildiklerinden hareketle birçok bilmediklerini de çözebilme kabiliyetine sahiptir.

"İki arkadaş güle oynaya sefere çıkmışlar. Nasıl olmuşsa aralarında bir münakaşa çıkıyor!.."

"Yılmaz, evladım tahtayı silmeye çıkmışsın belli. İyice temizle ve şu söylediklerimi büyük harflerle yaz!"

Babasıyla konuştuktan sonra sıkıntıları dağılmış, pek de huzurla dolmuştu. Keyfi yerinde görünüyordu.

"Sokmak, akrebin tabiatında var. Benim tabiatımda ise sevmek var, muhabbet var..."

Bu sabah babasının keyfi yerindeydi. Anne kahvaltıya çağırana kadar bir şeyler daha öğrenmeliydi.

Sınıfın o keyifli havası yine gitmiş, yerini somurtan çocukların olduğu bir sınıfa bırakmıştı...

"Bu memleket öyle bir memleket ki ne cevherler gizli bilemiyoruz. Onları arayıp bulmak lazım…"

"Yılmaz! İlla birilerinin hatasını, yanlışını bulup yüzüne vuracaksın ki rahat edesin değil mi?"

Talebe: “Hocamdan hiç lüzumsuz bir şey duymadım, bunda da bana vereceği bir ders olmalı!"

Bugün size ayırdığım kitaptan kısa bir hikâye anlatmak istiyorum çocuklar...

“Hayvanlar kavga eder, insanlar konuşarak problemlerini çözer ve anlaşır…”

İşçiler, komşu inşatta toz duman içinde kendi âlemlerinde türkü çığırarak iş yapıyorlardı.

Köyden şehre gelmekle "iyi mi, kötü mü" ettiklerini henüz anlamış değillerdi.