Ragıp Karadayı

"İmtihanımız! İstanbul’dan geldin, yuvamız ısındı, senemiz dolmadan yaralandın. Bize rahat yok galiba!.."

Lütfü Hocanın bütün zenginliği; çok sevdiği mesleğiydi. Buna rağmen hayır hasenatta da geri kalmazdı.

Neredeyse bütün köylüler, talebeleri arkadaşları gelmişti, heyecanla katıldı aralarına.

​"Cemaat kusura bakmayın! Sizin karşınızda bu hareketi yapmamam lazımdı, biliyorum yanlışlığımı!.."

​Bugünkü hatme başlarken yabancı, tanımadığı birini fark etti cemaatin önünde Lütfü Hoca...

Kesintisiz köpek ulumalarını alıp evlerinin bacasından içeri dolduran rüzgâr, üşüttüğü kadar da korkutuyordu.

​Fedakâr Hayriye ana; söylediklerini düşünmesi için çayları doldurmak bahanesiyle oğlunu yalnız bıraktı.

​"Oğlum! Sen sen ol; sakın lüzumsuz şeylerle, basit heveslerle, ona buna özenerek babacığına sıkıntı verme!"

"Doğrusu şaşırmadım; çünkü ben de; şimdi çok derin hissettiğim bu acıları, canım anacığıma tattırmıştım!.."

Hayriye Hanım, öfkesini bastırıp çayları getirmek için mutfağa gitti. Abdülkadir söyleyip duruyordu kendi kendine.

​Hayriye Hanım, ocağa çay koyarken düşünüyordu; “Ne oldu acaba? Babası dövdü mü, bir şey mi yaptı?"

​Lütfü Hoca; iki sene önce Samet Hocaya teslim etmişti hafızlık yapması için biricik mahdumunu.

"Hasan Babanın çok iltifatlarına mazhar oldum, çok kerametlerine şahit oldum. Yeri geldikçe anlatırım inşallah..."

​"O hızla kalktım, elimi yüzümü yıkadım, huşuyla güzel bir abdest aldım, tövbe istiğfar ettim defalarca..."

​Hasan Baba: “Hafız evladım; gel müridim ol. Burada birkaç talebem var, onların başına geç, sahipsiz kalmasınlar…”

“Ben Sağır Hocanın mahdumuyum. Babam babanı çok iyi tanıyor. ‘Onun oğluysa gözü kapalı kabul ederim’ dedi."

"İstanbul’dan döndüğünü duydum, hayırlı olsun Hafız Lütfü. Çok iyi ettin. Bak işte hepsi geçti..."

​Birilerinin “Bak anacığını gözü yaşlı bırakmış, ailesini alıp keyif yapmaya gidiyor…” demelerinden çekiniyordu.

​Gözlerini yine uzaklara dikti. Bu sefer tam tekmil susmuştu. Rüzgâr da dinmiş, güneş de hepten batmıştı.

​"Hele gel Lütfü sen ne vaaz vermişsin ki Nusret koşa koşa geldi: “Hafız abim bir anlattı bir anlattı, milleti ağlattı…” dedi."