Ragıp Karadayı

​Hafız Lütfü, mevzuya öyle konsantre olmuştu ki köyü, onunla alakalı haberleri çoktan unutmuş görünüyordu.

"Bazen de çarçabuk gelip geçen ömür bahara benzetilir. Ama araştıran, okuyanlar nerede?..”

​Bir açık hava kahvesinde iki bardak çay içtiler. Sümbül Efendi’ye uğradı duâ etti, havadan, sudan konuştular.

Acı çekmenin hiç de kolay olmadığının farkındayım. Ecdadımızın dediği gibi; “Ateş düştüğü yeri yakar…"

​"Zayıf olandan kuvvet almanın diğer bir ifadesidir ağlamak..."

​Lütfü Hoca, talebelerin en yaşlısı ve tek sakallı olanıydı. Mustafa Hocaefendi ona ayrı bir kıymet verirdi...

​"Köye hasretlik gidermek için gittim ama hiç doyamadım, iyice arttı sanki. Bir daha gitmeyeceğim. Ayrılmak pek zor oluyor."

Hitabete pek ehemmiyet veriyordu Hafız Lütfü. Hocasından daha üstününü görememişti bu hususta.

​“Tecvidi âdeta yuttum. En ince teferruatına kadar hem biliyor, hem de tatbik ediyordum. Hocam yanlışımı çıkaramıyordu!.."

​ "Çok hırslıydılar, başka bir şey demeden istediklerini yapıp çıkarken Hocam Alvarlı Efe’nin ilahisini mırıldanıyordum..."

1940’lı seneler; din adamlarına karşı yoğun baskıların olduğu senelerdi…

Dün, koşturmacalı bir gün olmuştu. Fatih’te Kumrulu Mescid karşısında bir bakkal dükkânına uğradı...

​Köyün en sağlam hafızı, kaç sene imamlık yapmış adam, Elifbâ’dan başlatılıyordu. Bu nasıl ağırıma gitmişti.

​Hayatının en mühim kırılma noktalarından biri bu şekilde başlamış İstanbul’un Davutpaşa Cami-i şerifinde…

​Zimmet Hafız; Davutpaşa Kur’ân Kursunun kapısı önünde; selvi gibi dikilen adam silüetine dikkat kesildi!

​Gayriihtiyari birkaç billurdan damlacık akıverdi Haydarpaşa Garı’nın soğuk mermerlerine...

​Birkaç gün sonra Kuddusi kardeşimin vefat ettiğini görünce sevincim yarıda kaldı.

"Çok kısa zamanda istediklerini aldım geldim. Nenem, kabakların saplarını kesip çıkardı..."

​Eylül ayında köyün üstünden son sıcak dalgaları geçiyordu. Her tarafta yine hummalı çalışma var.