Ragıp Karadayı

Gövdesi kocaman, dalları her evin bahçesine sarkan bir çınardı Osmanlı...

Ölüm haktı; ya bugün, ya da yarın… ya… ya da… öbür gün, ne fark ederdi?

Bazı insanlar birkaç yüz taşıyormuş derlerdi de inanmazdım! Onu da bize öğrettiler ya!

"Kusuruma bakma bacım? Söylediklerim, yaptıklarım elimde değildi! Seni de üzdüm!"

Solgun yüzlü abisinin, yatağındaki bu hareketsiz hâlinden pek korktu Nene.

"Durma bacım anlat! Yalan olduğunu, şaka yaptığını söyle ne olur!.."

"Kalbime hançer sapladın! Daha ne olsun! Bir de 'üzülme' diyorsun Nene!"

Ona göre aylardır her gün sabah oluyor ama bir gün bile güneş doğmuyordu!..

"Ah evladım! Ne sıkıntılar çekmişsin meğer! Bize de gelip bir şey söylemedin."

Bir anda bu insan azmanı dev, zırhları zangırdayarak yere yuvarlandı!..

"Bana doğru gelmesini bekledim. Üzerine uzandım! Mızrağını çekip aldım."

Azapyan, dolgun yüzlü, çatık kaşlı ve oldukça da inat bir pehlivandı!

"Hasta olunca her şey bitti sanma Hasan! Daha gençsin! Ümitsiz olma!"

"Dememe lüzum yok, Erzurumlu erkekler, dünyaya âdeta pehlivan olarak gelirler..."

Elinde olmadan, ani bir refleksle yatağından doğrulmak istedi asker Hasan, beceremedi.

"Rabbim senden razı olsun bacım. Dünyamı ve ahiretimi düşünen canım Nene’m..."

"Seyyid Selmân Sukûtî hocam, Seyyid Osman Bedreddin kardeşim de unutmadı seni..."

“Hasan evladım, kazanırsan dost kazan, düşmanı anan bile doğurur!..”

​Ne yaptı ne ettiyse bir türlü uyuyamadı. Güzeller güzeli sevdalısını düşündü...

​Nene, sobaya birkaç tezek attı. Anacığının getirdiği kahvaltılığı münasip yere koydu...