Ragıp Karadayı

Bu numune hâl ve hareket, bundan sonra onun da rehberi olacaktı.

Boş soğuk oda, kuru tahtalar... Memleketinin içine düştüğü istila ve harp hâli...

Her biri bir baba, anne olan helal süt emmiş kardeşlerini, yeğenlerini düşündü...

Ermenilerin yaptığı hakaretin, tecavüzün, zulmün, şiddetin haddi hesabı yoktu.

Mübârek hocasının kalbinden kalbine akıttığı nasihatleri hiç unutmuyordu...

Hasankale’ye doğru yola çıkarken Erzurum ovası baştan başa sisler altındaydı...

Aklına gelen meselelere; sağlıklı çözüm üretememesinden mi ne yerinde duramıyordu...

Memleket meseleleri, Osman Bedreddin’in iç huzurunu hepten kaçırmıştı...

Yüreği "cız" etti... Gözünden billur bir damla, sessiz sedasız tam kalbinin üzerine aktı...

Sakin ve münasip bir ses tonuyla konuşuyor, hissiyatını belli etmemeye çalışıyordu...

Taşınılabilir ne varsa toplanmış, sökülebilecekler de yerinden sökülmüştü...

Döndü; kapı ve pencereleri açık mağara gibi karanlık görünen hanelerine baktı.

Bir gün kuzuları otlatırken tek başına yakalamış, ne kadar dayak atmışlardı...

Koyu bulutlar, Palandöken’den aşağı sarkarken şimşekler çakıyor, gök gürlüyordu...

"Abla ciddiyim! Babamın, anamın bu fakir milletin hâli nice olacak?"

Onlar, asil bir ailenin; meşhur Seyyid Selman Sükûti Efendinin çocuklarıydı...

​Bilmediğimiz bir kötülüğümüz mü olmuştu da intikam alıyorlardı? Neydi bunların derdi?

Canı yanıyordu ancak, Ermenileri sevindirmemek için acısını, ızdırabını belli etmemişti.

Müslümanlara hakaret edildiğini duyunca; yaşından umulmadık bir hâl aldı Nene Kız...

Dedesine, hiç yemin etmeyeceğine söz vermişti çünkü. Şimdi ne yapacaktı?!.