Ragıp Karadayı

Hastalığından sonra dışarı çıktığı bu ilk gün; her şeyi öğrenmek, herkesi tanımak istiyordu...

Sabır ve kanaati kendine yol tut bu derdi huy edinenler elem çekmez.

Her ikisi de aynı anda mahzunlaşmıştı. Biraz önceki hâllerinden eser kalmamıştı...

Dışarıdan kuş cıvıltıları, horoz ötüşleri, kuzu melemeleri, çocuk bağrışmalarına karışıyordu...

"Kuşlar! Kuşlar! Babacığım! Baba acayip kuşlar! Hem ak, hem kara kuşlar!"

Yatağı sertti, derin uykuya dalmasın diye mi ne düşünmüşlerdi, bilmiyordu...

Öfkesi olmazdı ama olsa da sabun köpüğü misali uçup giderdi hemence…

Hafif tefekkür ile yeniden derin düşüncelere daldı İsmail Fakirullah hazretleri…

İsmail Fakirullah hazretlerini uğurlarken Molla Osman; o muhteremin peşi sıra neler aklına gelmiyordu ki...

Çocuğun baş ağrısı tutunca; yüzünün aldığı şekilden acısının büyüklüğü anlaşılıyordu.

Gönüller Sultanı İsmail Fakirullah hazretleri fakirhanesini teşrif etmişlerdi...

Yine ana-baba hayalleriyle derin rüyalara dalacak mıydı? Aklına gelenlerden ürktü!..

"Ee… anlat bakalım; nasıl oldu da bu baharın ilk ışıklarıyla koştun geldin Ali’m?"

Tillo, ilim ehlinin, kalp mütehassısları sevdalılarının akın ettiği bir dağ köyüydü.

Baba oğul hâlâ sedirin üstünde, kırmızı halı yastıklara dayanmış hasretlik gideriyorlardı.

O kadar dalmışsın ki, yanına sokulduğumu bile duymadın! Nen var kuzum?

"Evet, bir güzel eyleyen var İbrahim! Sabretme mükâfatına kavuşturuyor."

"Hasankale’de kar tanesi olup babama doğru yağmayı çok hayal etmiştim."

"Hasankale’yi, evimizi, arkadaşlarımı, yengemi, akrabalarımızı düşündüm…"

Amca ve yeğen birbirine bakışırken sevindikleri gözlerinden okunuyordu...