Ragıp Karadayı

"Dünyayı, hayatı, mematı, yıldızları, ayı, güneşi, bütün kâinatı tanımalıyım!”

“Hocam himmet! Hocam beni bırakma! Canım efendim!..”

"Haklısın mollam! Unutma ki benden başkası yok yakınında!.."

Kızıl ikindi güneşi, Tillo’nun ufuklarına yaklaşırken insanların içini ısıtıyordu.

"Fakirullah Efendimiz; dünyaya şan salacak bir âlim yetiştirmekte."

Her şey, çoğaldıkça ucuzlar. Edeb bunun aksinedir; o çoğaldıkça kıymetlenir, artar...

"Bu vakitler Molla Muhammed ile hep ders çalışıyorlar hocam."

Huzurlu insanların kendine has hususiyetleri vardı...

"Öyle ya insanlık ölmedi! A evladım, az bekle, sana bir şey vereceğim..."

İki arkadaşmış gibi yan yana çeşmeye doğru yürüdüler. İbrahim’in gözü üzerindeydi.

İbrahim Hakkı; can havliyle bütün kuvvetini toplayarak ayağa kalktı.

"Şimdi seni öldüreyim mi? Pis leşini dereye atayım mı?"

"Vuruyorum işte! Hayvan da bizim, el de, sopa da. Çekil aradan yoksa!.."

"Maşallah, Molla İbrahim! Peki hocan olmamı istemez misin?"

“İnşallah layık oluruz! Yükseklerde rüzgârın sert estiğini çok iyi biliyorum!”

"Evet, kimisi babasından, kimisi de evladından dolayı nimete konuyor!"

"Sende olan ilimler kimselerde yok. İbrahim’deki heves de kimselerde yok..."

Kimi yedi, kimi on, bazıları onbeş, yirmi... Her yaştan talebe vardı.

“Ahlak ve edep, aklın dışarıdan görünüşüdür. Kişinin aklı edebi kadardır.”

"Efendi hazretlerinin dilinden bırakmadığı bir söz: İlim yükseltir, cehalet alçaltır.”