Ragıp Karadayı

“Dünya böyle evlatlarım! Bazen gülünür, bazen de tersi olur, ağlanır!.."

Molla İbrahim Hakkı ile Molla Muhammed, gasilhaneye birlikte girdiler.

Hiç düşünmediği bu hakikatle yüzleşmenin soğuk terlerini döküyordu.

"Aniden hastalandı! Uyuyor o şimdi. Uyandıracak bir hareket yapmayalım."

Arkadaşları cevap vermeden sadece birbirlerine bakınıp öyle kalakaldılar!

Yüzünde çok tecrübeli bir anne bir baba şefkati vardı hocasının…

Rengârenk bir kelebek camın yüzeyinde gezinip duruyordu...

Akşamüzeri çimenlerin üzeri dergâhtan bir köşe olmuştu sanki...

"Dağlar beni çağırıyor baba! Bilhassa bu dağ baba, çünkü bu dağ benim dağım!"

"Merak etme, gelir! Olup bitenlerden hocamızın haberi var mı?"

Bu ne büyük saadetti. Rabbim neylerse güzel eyliyordu mutlaka.

"Hayırlı isteklerine nail olabilmen için tevekkül et... Mutlaka tevekkül..."

Erzurumlu Küçük Hafız İbrahim Hakkı ismini duymayan kalmamıştı.

Bu çeşmeden su getirme hadiseleri başına ne işler açmıştı...

İbrahim’i dövmeye kalkışan talebeler; kendisinden defalarca özür dilediler..

Çeşme başında birbirleriyle oynaşıp gülüşen çocukları gördü, daldı gitti...

Öyle delici bakardı ki; muhatabının içini kanatır pek acıtırdı da...

İri yarı, pehlivan yapılı adam “Çekil önümden bire çocuk!” diye gürledi!..

İsmail Fakirullah hazretlerine tam teslim olan İbrahim’in aklı fikri hep hocasındaydı...

Hocasının işareti üzerine o gündür bugündür zirveleri kendine yol edinmişti...