Ragıp Karadayı

“Ah bu kuzucuklar! Sizin yüzünüzden başıma gelmeyen de kalmadı…”

Başını alıp dağlara çıkmak, haykırmak istiyordu. Kabı kabına sığmıyordu.

"Hayvan işte yeğenim! Öyle alıştılar ki; kapıyı açmaya gör. Etrafımı sarıyorlar!"

"Kalbin köşküne kurulmuşsa nefs; insan da bir, hayvan da bir emmi!.."

O hep “Mum, hem yanar hem de ağlar” derdi. Sen de aynısını hissetmişsin.

“Rabbimin her şeyi güzel, gecesi de gündüzü de, yeter ki bakmasını bil...”

"Aradığını bulmak kolay olmuyor/Dolu almıyor, boş ise hiç dolmuyor..."

"Can-ı gönülden, ihlâsla isteyeni Cenâb-ı Allah mahrum bırakmaz!.."

"Bu hikâyede Mecnun, “rûhâniyet”i; deve ise “nefsâniyet”i temsil etmekte..."

Selâmı alırken nefsiyle mücadele içindeki Molla İbrahim’i ter basmıştı!..

Belli ki bir derdi, sıkıntısı vardı. Dışarıdan gören; rahatça anlayabilirdi.

Her gittiği yerde hürmet görür; o durunca durulur, yürüyünce yürünülürdü.

"Babamın cenazesine bütün Tillo ve Siirt halkı geldi desem doğrudur emmi."

''Anladığım kadarıyla biz üzülmeyelim diye dertlerini bize belli etmedi babam...''

“Hadi uşaklar! Ne duruyorsunuz? Bu gelen yabancı değil İbrahim emminiz!”

Her ikisinin de gözleri dolmuştu. Sarılıp kapı önünde doyasıya ağlaştılar...

Ona göre hakiki güneş İsmail Fakirullah hazretlerinden başkası değildi...

Bu şartlarda bakalım neler bekliyordu genç İbrahim Hakkı’yı...

Vefat ettiği günden beri her sabah, babasının kabrine uğrardı...

"Ah! Molla İbrahim aah! Gül demetiyle karaçalı hiç aynı olur mu?"