İki kardeş talebeleri unutmuş anlattıkça anlatıyorlardı...

 

 

Serin, yağmurlu güz günleri devam etse de “pastırma yazı” denilen günler yaşanıyordu. Erzurum'un üzerini bir şemsiye gibi örten kurşunî bulutlar dağılmış, yerini masmavi gökyüzüne bırakmıştı. “Havalar iyi, bu hafta sonu Çeperli'ye gidelim” diyerek arkadaşına haber verip yol hazırlığına başlamıştı Osman Bedreddin. Sabah, namazdan çıkar çıkmaz yola koyuldular. Bugün içi buruk bir heyecan içindeydi; oysa eskiden olsaydı sevinçten kabına sığmazdı genç Osman Bedreddin. Çünkü kırk gündür görmediği ablasını görmeye, yeni sene eğitimine de “hayırlı-mübarek olsun" demeye gidiyordu, bir de duyduklarını ablasına haber vermeye... Kış tam girmeden, kar yolları kapamadan hasretlik giderecek, ablasının eksiklerini tedarik edip dönecekti. Onların planı böyleydi lakin takdir-i ilahi neyi, nasıl gösterecekti bilemiyordu...

Bacı kardeş; rençperlerin, sap arabalarıyla nasıl çalışıp neler taşıdıklarından, kara kargaların nasıl keyifle “gak gak” diye ötüşlerinden, köyün tozundan, toprağından, ot tayalarından, saman mereklerinden, değirmen, un, hedik, dibek ve yapılan kış hazırlıklarından bahsedip durdular… Hâlbuki onlar, asil bir ailenin, meşhur Seyyid Selman Sükûti Efendinin çocuklarıydı, bütün hayalleri; çiftçilerle, önlerinde uzayıp giden ovayla sınırlı olmamalıydı, diye düşünürken Nene; Ermenilerin isyan edebileceklerini, onları desteklemek için Rusların hazırlık yaptığından dem vurmaya başlayınca pek şaşırmıştı. Henüz düşman-müşman ortalıkta yoktu, kimse bir şey görmemiş, duymamıştı bile. Peki, bu konuşulanlar neyin nesiydi?