Ragıp Karadayı

Dürdane "Dilenci kılıklı adam burada sır oldu, uçtu sanki" dedi arkadaşlarına...

Önde Erkara, arkada Aşır ve birkaç hizmetçi sepet sepet meyve ve hediyelerle içeri girdi...

​Doğan lafını eğmeden, bükmeden içinden geldiği gibi söylemeyi severdi.

​Süleyman Çelebi, gece geç saatler olmasına rağmen uyuyamamıştı.

​"İnanıyorum ki, ilmin, irfanın önünde erimeyen kuvvet, parçalanmayan kılıç yoktur."

​Yemekler yenmiş, şerbetler içilmiş, akşam namazı cemaatle kılınmıştı.

Birden dışarıdan tüccarlardan birinin kahkahası duyuldu. Hep birlikte kapıya baktılar.

Sadık hizmetçi, duyduğu sesten cesaret alarak bu sahte dilenciyi odaya aldı.

​Doğan Bey, pencereyi açtı. Serin bir rüzgâr okşar gibi vücudunu sardı...

​"Hele bakın şu densizlerin yaptıklarına. Yıldırım Han’ı gafil belliyorlar akıllarınca!"

​"Osmanlı topraklarında zaman zaman benzeri fitne teşebbüslerinin olması tabiidir..."

​Doğan Bey, bu kadar bilge kişinin arasında bulunmaktan bütün bütün büzülmüştü.

​Doğan bey “Memleketi sahipsiz mi sanıyor bu kefereler?!” diyerek yürüdü…

Doğan Bey, sevdiği kızla nişanlanmıştı ancak, onu içten içe kemiren bir şey vardı!..

Herkes erkenden kalkmış, temizlenmiş, giyinmiş, kuşanmış birilerini bekliyordu.

​Erkara’nın sesi o kadar cılız, korkak, titrek çıkmıştı ki kendisi de şaşırdı. Müteessir oldu.

​"Şunu herkes bilsin. Doğan cihandır. Ben onun kâinatı, o da benim dünyamdır…"

​"Gülşah’ı Doğan’a nişanladılar. Nikâhını Emir Sultan hazretleri kıydı" dedi, başını öne eğdi...

Herkes susmuş, sözün sonunun nereye varacağını da merak ediyordu. Gözler ihtiyarın üzerindeydi.

Kendilerine canla, başla hizmet eden Osmanlı ailesini seyrederken, derinlere daldı, gitti Kripto...