Ünal Bolat

“Babam beni dövsem döver, dövülsem döver, bir yerden düşsem bir hata yapsam yine döverdi...”

“Susturmak için önümüzde kalan bisküvi ve lokumları da Türkan’a verirdik ki ağlamasın...”

“Birkaç gün sonra annem babam, iki yaşındaki kardeşim Erhan’ı da alıp İstanbul’a gitti...”

“Babam iyice acıkmış ki inanın o kocaman su böreği dilimlerini âdeta yutuyordu”

 “Babam iki gün küstü, sofraya oturmama, yememe kararını aldı ve misafir odasına geçti...”

“O pazar anneler günüydü ilk kez annem yoktu sol yanım acıyor hiç geçmiyor ki…”

“Beni telefonun başında güz yağmurları misali içimi çeke çeke, öksüz bir çocuk gibi ağlatarak bırakıp gitti...”

“Geliyor, geliyor, teyakkuza geçin” diye uyarırdı hapşırmadan önce oturduğu mekânı...

Alman ev sahibim, "bunun resmini görmüştüm ama hiç yemedim, bu nasıl yenilir” dedi...

“Şaşırdım kaldım. Tekrar paraları bulduğum karşı kaldırıma geçtim. Yürümeye başladım.”

“Emanete sahip çıkmayışım, zarar etmem ve de güven sarsmamdan dolayı üzüldüm.”

“O akşam iftarı teyzemlerin evinde alelusul yaptıktan sonra gidip karakola teslim oluyor.”

“Dedemi bu işe bulaştırmışlar. Nefis ve şeytan daha da kötü olarak vicdan azabını sürekli bastırıyor…"

“Durumunu ve merakını, emekliliği yaklaşan güvendiği tecrübeli bir zabıtaya soruyor...”

“Ama elimden ne gelirdi ki... Tek tesellim gözyaşı, tek sığındığım yüce Allah’ımdı...”

Derler ki: “Siz siz olun ‘haram helal ver Allah'ım; aciz kulun yer Allah'ım’ demeyin!”

“Adamlar her şeye hazırlıklılarmış ki, herkesin arasında muhtarı silahla vurup öldürdüler.”

“Ben onları gençliğimden beri tırnaklarımla kaza kaza büyüttüm bre… Nasıl bırakır giderim?”

“Kapıyı açabilirdim aslında. Ama hayır. Beni engelleyen bir güç vardı… Bir mahcubiyet…”

“Kalbim küt küt atmaya başladı. Ayaklarımı sürüye sürüye kapıya doğru yürüdüm...”