SEN GİTTİN, ŞUBATA HÜZÜN DÜŞTÜ

Sen gittin

Bu şehrin bütün kapıları kapandı yüzüme

Sen gittin

Bütün perdeler çekildi



Sen gittin, kanı çekildi sokakların.

Sen gittin

Bütün martılar sustu

Şafak sökmedi bir daha



Sen gittin, zamanın zembereği koptu.

Sen gittin

Şubata hüzün düştü

Uzak baharlara sürüldü umutlarım.



Sen gittin, sessiz bir çığlık kaldı dilimde.

Sen gittin, poyrazlar geldi

Ben öyle bir üşüdüm ki

Buz dağları büyüdü içimde mısra mısra.