Nu’mân Bin Mukarrîn’in korktuğu başına gelir, Hazret-i Ömer’den duymak istemediği sözü duyar: Eyvah vali oldum!

İslâmiyet büyük bir hızla yayılır, Arabistan yarımadası, Mısır, Suriye derken Irak’ta da zemin tutar. Artık Dicle ve Fırat’ın suladığı bereketli arazilerde de Ezan-ı Muhammedî yankılanmaktadır dalga dalga.  
Havalide toprak humuslu ve siyahtır, bu yüzden sevâd (esvedden gelir) derler ona. Üzerinde koyu ve gümrah bir yeşil uzanır, bir vaha ki fersahlar boyunca. 

Sümer, Akad, Med-Pers ve Grek devletleri gücünü buradan alır, Basra, Ninova, Babil gibi şehirler kurulur zamanında. 
Sâsânîler de havaliye değer verir “Dil-i Îranşehr” (ülkenin kalbi) diye anarlar. Araplar ise “Sevâdü’l-ayn” (gözün karası) derler ona. 

Ortada Vâsıt ve Tîb, kuzeyde Enbâr ve Sinn, güneyde Cübbe ve Basra... Mezopotamya yeşildir boydan boya. 
Nehirler dolu dolu akar, mahsulü kelek ve teknelerle taşırlar. Vergisi 100 milyon dinarın fevkindedir, devlet bütçesi gibidir âdeta. 

Müminler Hazret-i Ebû Bekir döneminde yöreye girer Hîre, Bânikyâ ve Ülleys’i savaşsız alırlar. Hicri 12’den itibaren Hâlid bin Velîd komutasında seferler düzenlenir, Hazret-i Ömer devrinde Ebû Ubeyd es-Sekafî ile devam edilir akınlara. 

Emîr-ül mü’minîn, Cerîr bin Abdullah el-Becelî’yi kabilesiyle birlikte Sevâd bölgesine yollar ki, lisan-ı hâlleri ile numune olurlar.

Hazret-i Ömer Hicri 14’te Basra’yı, Hicri 17’de ise Kûfe’yi kurar. Niyeti bir nevi garnizondur ama beldeler kısa sürede büyür, şehir olurlar. Siyasete ticarete yön verir, ilmiye sınıfını ağırlar.

EBREHE’NİN YOLUNDA

Müminler her defasında kazanır ancak İranlılar Zapsu Köprüsü’ne zırhlı fillerle saldırır. Müminler çaresiz kalır. Hayli şehit verseler de havalide tutunurlar.

Bir sonraki gazayı (Büveyb) net bir şekilde kazanır telafi ederler fazlasıyla.  
Vali Sa‘d bin Ebû Vakkas (radıyallahu anh) irşat ve imar faaliyetlerini birlikte yürütür. Hem insan kazanır, hem beldeleri şekle sokar. 

Bunun için para lazımdır. Bu yüzden Nu‘mân bin Mukarrîn’i (radıyallahu anh) vergi memuru yapar. Mübarek zaten hassastır, beyt-ül mala çalışınca kılı kırk yarar. İtinayla ölçer biçer, muntazam kayıtlar tutar. Aman her dank yerini bulsun da, dulla, yetimle gelmesin karşı karşıya.

Emin bir memurdur, bir dostu ziyaretine gelse “sonra” der, “mesai bitsin, buluşuruz sonra!”  
Rahat ve itibarlıdır ama arzusu çarığını çekip yollara düşmek, İslâm’ı anlatmaktır insanlara. Ne işi vardır gümüşle altınla, keselerle kasalarla. 
“Eğer Halife beni savaşa yollarsa müjde verin” der “idareci yaparsa vah deyin, ağlayın düştüğüm dara.” 

DERDİ, TENZİL-İ RÜTBE

Ve korktuğu başına gelir, Hazret-i Ömer havaliye gelir, ona da uğrar. “Seni vali yaptım” cümlesini duymamak için namaza durur. Okur da okur, uzayan rekâtler.  Ama selâm verecektir sonunda. 

Hazret-i Ömer sabırla bekler ve “Ya Numan” der, “Seni buraya vali atadım. Baban ve kardeşin Suveyd de yardımcı olsunlar.” 

-Ya Ömer beni ne zaman sevindireceksin? Paraların bekçisi yapacağına mücahidlerin hizmetçisi yapsana! 
Sevdası duası şehadet. Ya Rabbi bana o güzel yüzlü ölümü tattır. 
O da olur, hasretine kavuşur sonunda.  

Kadisiye’de büyük işler başarır, efsane olur adeta. Münevver Medine burnunda tüter ama sabreder, adımını atamaz .
Niye?
Övülmekten, parmakla gösterilmekten  korkar zira.
Hasılı Hayber’de, Mute’de, Yermük’te bulunur. Tebük’te binekleri yoktur. Hava sıcak, yol ırak. Efendimiz sadece hayvanı olanlara izin verince mahrum kalırlar. 7 kardeşin (Mukarrîn’in oğulları) içi yanar. İşte bu yüzden Bekkâîn (ağlayanlar) denir onlara. 
Peki sonra?
Acele yok yarına.