Halime Gürbüz

Dünyanın en kısa hikâyesinin Amerikalı yazar Earnest Hemingway’e ait olduğu iddia edilse de; aslında 1906 yılında bebeklerini kaybeden yaslı ailenin bir gazetenin seri ilanlar sayfasındaki ilanı şöyleydi:

Efem, şu dar-ı dünyada keyifli ve huzurlu olmak için gereken malzemeleri sayıyorum; bir tutam çok da tın, üç tutam umurum dışı, beş avuç kime ne sana ne otu, yarım kaşık ‘Yav he he he’, aldığı kadar da ‘bak işine’… Hepsini karıştır 5 dakika bekle bak keyfine… Ha, bir de gülümse…

İyi bayramlaaar… Rabbim nice bayramlara huzurla sağlıkla barışla mutlulukla erdirsin diyor, büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öpüyor, akranlarıma uzaktan ‘çak’ yapıyor, belki lazım olur diye 'bayram ziyareti talimatnamesini' hizmetinize sunuyorum…

“En bedbaht millet, kaleleri ayakta iken kültürü ve ahlâkı harabe olan millettir” demiş Aristo.

Vakti zamanında uzaaak diyarlarda dağ gibi yükleri sırtında taşıyan bir hamal yaşardı.

Diş hekimlerinin çoğu, haklı olarak, kendilerine 'dişçi' denmesinden hoşlanmıyor. Allah yokluklarını da göstermesin, muhtaç da etmesin…

Yıllar önce bir öğrenci, antropolog Margaret Mead’e bir kültürdeki medeniyetin ilk işaretinin ne olduğunu sordu.

Siz arabanın arka koltuğunda oturup öndekilerin muhabbetine ortak olmaya çalışmanın zorluğunu bilir misiniz? Böyle ortadan ileri çıka çıka… Tam da bu ruh hâliyle başladım haftaya…

Kimisi not almadık, kimisi akla kazımalık, hoş ama boş olmayan sözler; Var herkesin bir imtihanı…

Mayıs artık ortaladı, geç de olsa bahar geldi…

Tüm annelerin, anneannelerin, babaannelerin, ninelerin, vicdanını anne olan tüm koca yürekli kadınların ve anne şefkatiyle evlatlarını bir başına büyüten babaların Anneler Günü kutlu olsun…

Buluttan deniz üzerine bir damla damladı. Denizin genişliğini görünce de utandı. Kendi kendine; “Deniz bulunan yerde ben kim oluyorum? Eğer o varsa, ben yok sayılırım!” dedi. Damla kendisini küçük gördüğü için, sedef onu bağrına bastı, nazla besledi. Kader o damlayı öyle yükseltti ki, sultanların taçlarına lâyık inci oldu. Damla kendisini alçak gördüğü için yücelik buldu, yokluk kapısını çaldığı için var oldu…

Güzel çizgi filmdi… “Heidi... hayyyyyyyyyyydiii... deine welt sind die bergeee, Heidiii, Hayydiii…” Çocukken Heidi’yi izleyenler, Alp dağlarının o özgür ruhlu, al yanaklı kızıyla içten içe bir bağ kurmuştur mutlaka. Hani şu ayakkabı giymeyi sevmeyen, çıplak ayakla dağ bayır dolaşan sevimli kız… Ama gelin görün ki, Heidi’nin bu ‘özgürlük’ hâli belki de sadece bir tercih değil, gözlerden kaçan büyük bir acının simgesiydi.

Depremden sonra kimi görsem kedisinin, köpeğinin, kuşunun gözünün içine bakıyor; acaba huzursuz mu, acaba sıra dışı tepki veriyor mu diye. Ninem “onların gözünde perde yok” derdi. E onlar hissediyor, benimkilerin hiç umurunda olmasa da…

Hiç yerinde durmayan, duramayan biri olarak o gün hareketsiz sadece etrafa baktım. Tansiyon mu, vertigo mu, depresyon mu neyim var ki deyu kendime teşhis koymaya çalışırken birden ayağa kalktım! Hasta yatağındaki annemi kaldırıp “Ben iyi değilim, gel sarılalım helalleşelim” dedim. Kadıncağız şaşırdı, sarıldı. Ve tam o anda sallanmaya başladı!..

Kime sorsan hep belgesel izliyor ama nedense şu leş programlar reyting rekorları kırıyor. Neyse, herkesin vebali kendine. Biz dönelim kendi belgeselimize…

Eski Türk yazıtlardan birinde şöyle yazar; Kuzu dizlerinin üzerine çökerek annesini emer,

Bir karınca yuvasında küçük bir karınca yaşardı. Ne en güçlüydü ne en hızlı, ne de en zeki. Ama onu diğerlerinden ayıran bir özelliği vardı; ‘başkasının acısından’ gözünü asla kaçırmazdı. Bir karınca yorgunluktan buğday tanesini yuvaya taşıyamadığında, hiç tereddüt etmeden yardım ederdi. Bir başkası tökezlediğinde, onu ayağa kaldırmak için uzanırdı. Yağmur tünelleri çökerttiğinde, ilk tamire koşan yine o olurdu…

Bir zamanlar bir ülkede halk ayaklanır hükümdara karşı. Kendilerince haklılardır da.

Yaşlı ana şehirdeki oğullarına mektup yazar: