Murat Başaran

Üstünde Muammer Erkul yazan bir kitap için hepimiz çok bekledik... Beklemeye değdi... Hâlâ "yeni çıktı" dediğimiz "Sen İstanbul Olsaydın" üçüncü baskısında... Belki de dört olmuştur... Ama bu yazının sebebi, "iyi bir haber" vermek arzusudur... Serinin ikinci kitabı "Ilıkpembe"yi kitapçınıza sorabilirsiniz artık...

Bir yer var... Geriye dönüp bakmaya değecek kadar yaşadığını hissettiğin... Bir yer... "Şurada biraz soluklanayım" diye çökersin ya rastgele yokuş çıkarken... Soluklanmak için kendini ikna ettiğin yer... Soluklanmayı hak ettiğini düşündüğün... Orası... Çoğu zaman yarıdan sonrasıdır... Ciğerlerinden çok beyninin nefes almakta zorlanmaya başladığı... Yol boyunca ayağına takılan, yüreğine takılan birçok şeyin, ağırlığını iyice hissettirdiği yer... Bir anda olur...

Benim sevdam... Ruhumun ve canımın kanatlarıyla sarıp sarmaladığım... Onun için, yaşadığım... ..... Kopuk bir hevesin üfürmesi değildir, durduğum yeri ve duruşumu bana ait kılan... Bir bıçak sırtında; sevmek ve ölmek arasında görünen... Ama huzur içinde... Gönlüm ve zihnim sakin... Nerede olduğumun farkındayım!

Göz göze gelince... Kalbimde "bir şey" olur... Adını koyamadığım, ama hep kulak verdiğim... Bir şey...

Bir şehre ilk defa gittiğinizde, alıp sizi yüksek bir yere çıkarırlar... Oranın tarihî kalesidir... Veya tepesidir. Velhasıl bütün bir şehrin en iyi görülebildiği yerdir. -İşte, derler... Bizim kentimiz... Etkilenir veya öyle görünürsünüz "ayıp olmasın" diye... Ve zaten, yüksek bir yerden, geniş bir manzaraya bakmak her zaman iç açıcıdır... Rol yapmakta zorlanmazsınız... Muhtemelen tatlı bir rüzgar da ferahlık katıyordur.

İstanbul'da... Herhangi bir yerde yaşıyormuş gibi yaşamak... İstanbul'a hakarettir. Beşyüzelli yıl önce çağı değiştiren Fatih'e de hakarettir. Ve aslında... İnsanın, kendi insanlığına hakaretidir.

Burası Türkiye... Azıcık canımız sıkıldı mı... Birileri kazara yan bakmaya kalktı mı... Edirne'den Kars'a kadar... Ve hatta bu coğrafyayı da aşan bir ruh hali ile... Dalga dalga bir ses arşa yükselir: "Ezan susmaz, bayrak inmez!" Burası Türkiye... Müslüman Türkiye...

Bir elimizde şeytan uçurtmaları... Defter yaprağından imal ve uyduruk... Koşmaktan yanmış susamış hallerde... Şadırvana saldırırdık. Bizim mahallenin camii vardı; evimiz gibiydi. Avlusu bahçemiz...

Bir mısra söylemek. Öyle bir mısra ki, bir damla su; çölün ortasında, sıcağa inat ve başı dik... ..... Öyle bir mısra ki; miras... Defterlerin ve kitapların hafızasına aşkla kazınmış... Yanına yarenlik etsin diye bir gül yaprağı konmuş. Bir mısra... Yıllar sonra...

Memleket ahvaline girmek, üzerinde herkesin hoyratça at koşturabileceği ve zaten öyle de yaptığı bir atış sahasına girmektir ki, "iyi hissettirir" en azından... "Fikir sahibi" gibi gözükmek bu açıdan kolay bir duruş şeklidir ve hiçbir sorumluluk gerektirmez. "Bence..." diye başlayın ve sallayın gitsin...

Bazı konularda yazmak, hem çok zordur, hem de çok kolay... Aşk gibi... Hüzün gibi... İstanbul gibi... ..... Ne anlatsanız, ne deseniz "olur"... Ama... Ne anlatsanız, ne deseniz "yetmez"... ..... İstanbul... Sevgili Peygamberimizin "işaret" ettiği yerdir...

Servi ağacının dibine çöktü. Bayağı boylanmıştı mübarek... Hava serindi ama... Tertemizdi. Üzerinde hiçbir şey yazmayan mezar taşına dikti gözlerini. ..... Şimdi bu saatten sonra ne anlamı vardı?

'Bak şu apaydınlık günün; özlediğimiz güneşin. Çiçeklenmeye hazır ağaçların, şu tatlı rüzgârın hatırına... Minaredeki müezzinin, okuyacağı ezanın... Ve dahi baharın hatırına... İnan bana... İnan ki haklıyım...'

Açık ve yüksekçe bir yere çıkın... Sakin bir tepe, sessiz bir çay bahçesi veya yolun bittiği ve şehre yukarıdan, uzaktan bakabileceğiniz bir köşe... Öncelikle iyi hissettirir. Ve daha iyi düşünür insan...

Rezil ve sefil magazin, ayağa düşürdü önce... Haber başlıklarının klişesi haline gelen "Aşk trafiği" benzetmesi ne kadar aşağılandığının göstergesiydi aslında... Mübtezellikle "aşk" gibi yüce bir "hal"in yanyana gelmesi, "aşk"ı arayan gönülleri zaten kanatıyordu.

Bugünün popüler kitapları, "başarı"ya endekslenmiş hayatlar için sayısız formüller sunuyor. Göze hoş geliyor, ilk bakışta... Afilli isimler kapakları süslüyor; "İnsan Yönetme Sanatı", "Çığır Açıcı Düşünce", "Sınırsız Düşün Hayatın Değişsin", "Başarıyı Yakala", "Mutluluk Başarmaktır"...

Dünya kurulalı beri... İnsanlar ölüyor. Doğuyorlar ve ölüyorlar. Savaşlar ve aşklar... Merhamet ve barbarlık... Hüzün ve coşku... Kar ve güneş...

Vakti vardır... Ve can çeker. Ama berrak ve demli bir çaydan daha iyi olan şey, o çaya sohbet katan, lezzet katan dostlardır. Çay da, dost da, teselli makamında bir talihtir. Yalnızlığa hüzün taşır çay... Sohbete muhabbet...

Altı yıl önce, Kuzuluk'tan Göynük'e giderken, Dokurcun'da gördüğüm bir bakkal durdurmuştu beni... Çocukluğumun arka mahallesindeki Demir Bakkal'a benziyordu her haliyle. Basık bir dükkan...

Aşk ve itaattir, ayrılığa ve ölüme razı eden... Muhabbet ve merhamettir bıçağı "kesmez" yapan... Yani "kurban".