Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil

Bir bölgenin tarihini anlamak için oraya verilen isimler de büyük rol oynamaktadır.

Çanakkale’de 250 bin şehit verdik. Yıllarca Anzaklar atalarını yâd etti, biz ise unuttuk. Bilhassa son yirmi yıldır devletimizin önem vermesi ve özellikle belediyelerimizin gayretleri ile ecdadımızı ve şehitlerimizi hatırlar olduk.

Bugün tarihe geçecek en iğrenç soykırımlardan biri yaşanıyor. Myanmar yani Arakanlı Müslüman kardeşlerimiz kan ağlıyor. Son iki yüz yılımızın tarihi incelense, bugün yaşadıkları yerleri ve varlıklarını dahi unuttuğumuz o güzel insanların, dedelerimizin derdiyle nasıl dertlendiklerini zor zamanımızda imdadımıza yetişmek için neler yaptıklarını göreceğiz. Heyhat tabii ki görmek isteyenlere. Bir de görmemek ve hatta göstermemek için çırpınanlar var.

Tarih 26 Ağustos 1071. Yer, Malazgirt Ovası. 946 sene önce Anadolu’yu Türk milletine vatan kılacak bir büyük zaferin kapıları açılıyordu. Dönemin en güçlü devleti Bizans İmparatorluk ordusu imparatoru da başında olarak Türk ordusunu ezmek ve imha etmek üzere buraya gelmişti. Sultan Alparslan da ordusunun başında olarak karşısına geçmiş bulunuyordu. İki taraf arasında sayıca ciddi bir dengesizlik görülmekteydi. Alparslan’ın 40 bin kişilik kuvvetine karşılık, Bizans ordusu 160 bin kişilik muazzam bir güce sahipti.

Geçen hafta Pazar Divanı köşemdeki “Nereden nereye gelmiş” başlıklı yazımız bilhassa İlahiyat camiasında çok ses getirdi. Bir kısım hocalarımız tebrikte bulunurken bazı hocalarımız da rahatsız oldular. “Hepsini aynı kategoriye sokma” dediler. El-hak haklılar. Ben de yazımda onları tenzih etmiştim zaten. Nitekim benim fikirlerime katılan yüzlerce ilahiyat hocasının da farkındayım.

Yıl 1982... Erzurum Atatürk Üniversitesi Tarih Bölümü son sınıftayım. İslami İlimler Fakültesi’nde okuyan arkadaşlar var. Bir gün sohbette son sınıf bir talebenin hocaya şöyle dediğini naklettiler:

Kutlu Doğum Haftası’nın FETÖ projesi olduğu tartışmaları sırasında nedense devreye birden eski Diyanet İşleri Başkanlarından Ali Bardakoğlu girmiş gazete ve televizyonlarda yaptığı yorumlarla meseleyi sahiplenmişti. Bardakoğlu neden bu kadar heyecanlanmıştı? Onu hareketlendiren sebepler neydi? Yıllardır yürüttükleri FETÖ-vari projelerin ellerinden gideceği zehabına mı kapılmıştı?

“Türkiye” unvanıyla görev yapan biri tazminat isteyemez kardeşim. Hele de böyle günlerde...

Bugün hemen herkesin ittifakla belirttiği bir husus var. FETÖ ile mücadelede ciddi bir neticeye ulaşılamadı. Peki neden? Bunca yayına ve faaliyete rağmen neden istenilen netice elde edilemiyor?

15 Temmuz 2016 hain darbe kalkışmasında millet neredeyse tarihinde rastlanmayacak bir direnişle müthiş bir zafere imza attı. Dış güçlerin güdümündeki acımasız mankurt birlikleri neye uğradıklarını şaşırdılar. 16 saat içerisinde tarihin en hızlı zaferine imza atarak bütün noktalarda hakimiyet elde edilmiş kalkışma bertaraf edilmişti. Nasıl olmuştu? Avuçlarının içine aldıklarını zannettikleri devleti nasıl bir anda kaçırmışlardı. Bir türlü anlayamadılar.

Şayet sonuçları itibarıyla bakarsak böyle bir destan tarihte görüldü mü? Bence eşi ve benzeri yok. Neden yok!

Avrupa Parlamentosu Türkiye’nin AB’ye giriş müzakerelerinin askıya alınması raporunu kabul etti. Yarım asırdır kapısında beklettiği Türkiye’ye karşı bugünkü şartlarda bundan başkasını beklemek hayal olurdu. Avrupa’da sağduyulu bazı politikacıların Türkiye lehine söylemlerini bir yana bırakınız. Bunlar ya gaz almak içindir veya gerçekten hakkaniyetli politikacıların gerçekleri dürüstçe yansıtmalarıdır. Buna karşılık Avrupa derin yapısının kararını asla etkilemez.

Önceki gün TV’de haberleri izlerken, sözde adalet yürüyüşünde bulunan bir CHP milletvekilinin 1970’lerdeki devrim marşına uyarlama yaparak “Geliyoruz zincirleri kıra kıra hey. Adaleti adım adım kura kura hey” diyerek etrafındakileri coşturması beni çok daha gerilere götürdü. Osmanlı dönemlerine...

Her zaman bu anlayışla hareket eden Osmanlı padişahları şanlı devletin öngördüğü her işin tertipli ve intizamlı bir şekilde yürümesine önem verirlerdi. Yeryüzüne hükmettikleri devirlerde İslâm medeniyetinin en ihtişamlı temsilcisi olarak her işlerinde olduğu gibi bayram merasiminin de, Şer-i şerife ve Devlet-i aliyyenin şanına yaraşır bir biçimde yürütülmesine büyük özen gösterirlerdi.

Peygamber efendimizin bir hadis-i şerifinde buyurduğu üzere cömertlik zenginde, vera âlimde, sabır fakirde, tövbe gençte, hayâ kadında ve adalet de idarecide olursa daha güzeldir.

Geçen hafta seçme seçilme yaşının 18’e alındığından bahisle erken büyüyüp erken yetişmekten ve Osmanlı şehzadelerinin 11-12 yaşlarında Amasya, Manisa, Kastamonu, Trabzon, Konya gibi sancaklarda valilik yapacak derecede mükemmelen yetiştiğinden söz etmiştik.

Gençliğimiz ve geleceğimiz adına son yıllarda atılan adımlardan beni en fazla heyecanlandıran seçme ve seçilme yaşının 18’e düşürülmüş olmasıdır. Bu karar fevkalade mühimdir. Zira dünya hayatı o kadar kısadır ki çabuk yetişmek ve çabuk iş sahibi olmak çok önemlidir. Bunun şüphesiz ki içini doldurmak ise millî eğitimimize düşecektir.

Kutlu Doğum Haftası ile ilgili başlayan tartışmalar son günlerde nedense bambaşka yönlere çekilmeye çalışılmaktadır. Fikri olmayanlar zikri olmayanlar bölüyor, ötekileştiriyor, dışlıyor, şucu bucu deyip sadece saldırıyorlar.

II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilişinden sonra ülkemizin maruz kaldığı felaketler malumdur. “Devlet-i ebed-müddet” denilen imparatorluğumuzu toprağa verirken küllerinden doğan yeni Türkiye Cumhuriyetimiz yabancı ülkelerin tasallutundan bir türlü kurtulamadı.

İki yolla üçe bölünmüş tepedeki bir büyük mezarlığın bir yönü benim köyüme (Çorak) diğer yönü ise kasabama (Boyabat) bakıyordu.