Ünal Bolat

“Hiç önemi yoktur ama gözü kör olsun, olmadı mı bir milyon lira deseler de o bir milyon yok işte...”

“Hayata döndüremediklerini düşünerek Devlet Hastanesi morguna götürmemizi söylediler.”

“Ben filan hastanedeki filan doktorun hanımıyım. Babam milletvekilidir. Beni o hastaneye götürün!..”

“Hiçbir şeyi olmuyorum doktor bey. İnsanlık namına hastaneye yetiştireyim de belki kurtulur diye düşündüm.”

“Savcı korumasını çağırıp Ali’yi nezarete attırdıktan sonra nöbetçi savcıya talimat veriyor”

"Sen gerçekten aptalın birisin! Seni almadan önce bana 7 şoför adayı başvurdu biliyorsun...”

“Ali, iri yarı briyantinli siyah saçları, kalın bıyıkları hayli yakışıklı; içine kapalı ve az konuşan bir çocuk.”

“Gencecik çocuklar mı hatalı yoksa onlardan beklediği ve umduğu başarıyı bulamayan aileler mi?..”

Gömleği getirdi ve tam giyeceğim zaman sırtımda bir el izi olduğunu fark etti. Şaşırdık kaldık...

“Necati Bey biraz sakinleşmişti. Bana inanmış gibiydi. Şaka olduğunu öğrenince geniş bir nefes aldı...”

“Sağlık ocağı bahçesinden o hızla çıkışım diğer arkadaşları da telaşlandırmış hepsi camlara fırlamıştı...”

“Sana bir yazı var Necati Bey askerlik şubesinden geliyor" diyerek masadaki zarfı onun önüne doğru itti...

“Onların hepsinin yaşı hem benden büyüktü hem de yıllardır beraber görev yapıyorlardı.”

“Hemşire normal bir şekilde hastanın nabzına baktı. Bir müddet sonra 'nabız yok ex olmuş' dedi...”

“Adam çok acı çekiyordu, oturduğu yerde duramıyor ‘ne olur beni kurtarın!’ diye inliyordu!..”

“Şaşkın bakışlar içerisinde yaşadıklarımı anlattım. İnsanoğlu başa gelince ne mücadele veriyormuş meğer.”

“Kar ve fırtına ile boğuşarak yürümeye çalışıyordum. Ne kadar yol almıştım bilemiyorum, yönümü kaybetmiştim...”

“Ben yokken bir müfettiş gelip de öğretmenin olmadığını, okulun kapalı olduğunu görürse ne yapardım!..”

“Ne kadar yürüdüğümü hatırlamıyorum. Nihayet orman içerisindeki düzlük bir yerde bir eve rastladım.”

“En son oradan ayrılmadan önce 24 Ekim 1990’da gazetemizin tirajı 1 milyon 400 binlere çıkmıştı.”