Ünal Bolat

“Alparslan Bulvarına yaklaşırken camdan bir belediye otobüsünün geldiğini gördüm!..”

“Bizden Fatiha bekleyenler var. Haydi, Fatih Sultan Mehmet Hanın kabrine gidip bir Fatiha daha okuyalım...”

“Ama yıllar geçtiği hâlde ne babam ve annem ne de ben o hakareti hiç ama hiç unutmadık…”

“Osmanlı kovanları böyle. Gövdeyle taban aynı kalınlıkta. Birleşme yerinde halka çukurluk var...”

“Köyümüzün bu yalçın ufuklu, bu boş, bu kayalık, bir tarafı, Karagöl’e giden bu ıssız yol, eskiden mevzi imiş.”

“Günlerce bugüne hazırlandık. Annelerimiz keteler, börekler, çörekler pişirmiş, yumurta haşlamışlardı...”

“Annem taze fasulyeleri kırıyordu. Ben de atıştırmalık yemek yiyordum. Sobadan sanki bir sarsıntı geldi”

“Ragıp Baba hikâyesini anlatırken kestaneye hiç dokunmuyor, nasırlı elleriyle gözlerini siliyordu...”

“Bak evlat! Bu hastanın özel bir arabayla gitmesi gerekir. Senin araba tutacak paran var mı?”

“Benimle gelecekle ilgili sohbetler ediyordu. Garibimin en büyük hayali şehirde yaşamaktı...”

Ragıp Baba, bir ah çekerek başladı anlatmaya: “Ben daha on yaşındayken öksüz kalmış biriyim..."

“Merak etme Öğretmen Bey, o kolay. Testere de, küçük motorlu testere de var. Ama zor olan bir şey var!..”

“Tamirat için malzemeyi aldım ama testerem yoktu. Aklıma Ragıp Baba’dan istemek geldi...”

Beni görür görmez elini cebine attı. Bir miktar para çıkardı “Al şu parayı” dedi. Çekti gitti...

“Üç dört toplantı sonrası kendisi yerine asistanını yolluyordu artık. Bizim de toplantıya ayıracak vaktimiz yoktu.”

Arnavut genç şaşırmıştı. “Peki o zaman depremden önce camiye gelenler kimlerdi?” dedi!..

“Kendisiyle ikimizin dışında her konuda sohbetler ettik. Ama baba-oğul konusuna hiç girmedik.”

“Duygularını kontrol etmekte öylesine başarılı ki, düşüncelerine dair en ufak bir iz göremiyorsunuz!..”

“Fotoğrafları bir kenara bıraktı. Mutfağa doğru gitti ve elinde bir demlikle birlikte geldi.”

“Derin bir gürültüyle gelen asansörün kapısı açıldı. Kabine girdim ve son katın düğmesine bastım...”