Ünal Bolat

“Hastalıktan daha üzüntü verici olanı maneviyattan, haktan hukuktan haberimin olmamasıydı.”

“Şimdi geceleri demokrasi nöbetlerine gitmeden evde oturmaya nasıl alışacağız bilemiyorum”

“Bana İtalyan ustanın yanında kaç para aldığımı sordu. 1962 yılının parasıyla iki lira haftalık aldığımı söyledim.”

“Amacının beni sanatımda yetiştirirken aynı zamanda kendi dinlerine alıştırmak olduğunu bilmiyordum.”

“Dünyada açlıkla, sefalette, savaşla imtihan olan yüz binlerce insan var. Hâline şükretmesini bil”

“Köyde herkes bana Üzeyir Hocam, boşuna uğraşma Hâkimler sana kız vermezler” diyorlardı...

“Ben teşekkür edip binadan ayrıldım. Sanki uçuyordum. Vücudumdaki bütün elektrikler gitmişti.

Selam verdim. Kendimi tanıttım. Dedim ki: “Ben Enver Ağabey ile görüşmeye geldim.”

Hanıma dedim ki: "Benim İstanbul’a gitmem lazım." O da “Üzeyir daha dün İstanbul’dan geldik ya" dedi...

Ne ağrım var ne sızım. Tek derdim zayıflık. Doktor dedi ki: “Ne yersen ye, sana her şey serbest!"

“Çok zoruma gidiyordu. Benim abonemi elimden almak için böyle bir alçaklık yapılır mıydı?!.”

“Dağıtıcı çocuk, bana bir kaset getirdi. O yıllarda 30 kupona hediye verildiği yıllardı..”

“Bir nüshasındaki makaleyi, ismi yanlış hatırlamıyorsam Prof. Dr. Namık Zeki Aral yazmıştı.”

Türkiye Gazetesi Hastanesinde, gittiğim birçok diğer hastanede gördüğüm o bunaltıcı, o kasvetli havadan eser yok...

Çocukluğunun o en büyük hayali Boğaziçi Köprüsü, şehadetiyle "Şehitler Köprüsü" oldu...

Büyük ve önemli işler yapmıştı. Ama yaptığı işlerde asla kendisine pay biçmezdi. “Allah nasip etti” derdi...

“Babası oğlunun durumunu öğrenince çok üzüldü. Demek ki adamcağızın hiçbir şeyden haberi yoktu...”

Gence nereli olduğunu sordum. “Elazığ/Maden ilçesindenim” deyince bir ışık belirdi gözümde!..

“O dairenin sahibi olan komşumuz, o zamanın söylemiyle solcular tarafından öldürülmüştü. Aile perişan olmuştu...”

“Bu gelen yaşlı kadın da kim? Yani sesi anamın sesine benziyor. Bedeni anamın bedenine benziyor…”