Ünal Bolat

"Beni sabırla dinleyen, sesimden de heyecanımı anlayan hanımefendi, insanı rahatlatan bir ses tonu ve samimiyetle cevap verdi: Ben eşiyim, şu an kendileri yok. Aradığınızı, iyi dileklerinizi kendisine iletirim kardeşim..."

"Bu insanların öfkeli hâlleri bile samimiydi. Sevimliydi... O bakımdan herkes onun bu tatlı öfkesini merak eder olmuştu. Ne sırası taciz edilen müşteriler hak peşindeydi, ne bayan memur sinir harbi veriyordu. Bir anda masa başı mini bir şov alanına dönüvermişti..."

"İçeriye bir delikanlı girdi. Uykusuzdu. Yorgun ve bitkindi. Büyük oğluymuş. Geceleri çalışıyormuş. Duyunca iş yerinden izin isteyip görmeye gelmiş. Kardeşini yatakta öyle görünce gözlerinden yaş süzülmüştü. Ağabeyi idi. Ama elinden bir şey gelmiyordu..."

"Öğrendik ki 16 Temmuz 1971'de başlayan Ankara Sıkıyönetim Komutanlığı 1 Nolu Mahkemesi THKO-1 Davası'nda TCK'nın 146. maddesini ihlal ettiği gerekçesiyle üç genci idama mahkum etmiş, 6 Mayıs 1972'de de Ankara Merkez Kapalı Cezaevi'nde idamlar infaz edilmişti."

"Albayım, ben yirmi senedir İsveç'te yaşıyorum, dedi. Orada Spor Akademisi hocalığı da yaptım. Ben ve öğrencilerim her yıl bu sarımsak kürünü yaparız. Yeni mahsul olduğu için neredeyse hiç de kokmaz... Şaşırdım: Nasıl bir kür bu sarımsak kürü?.."

"Olduğum yerde kalakaldım. Be oğlum, yüz metre ileride köşedeki nalburda bu satılıyor ya evladım. Oradan gidip alıp geleceksin, dört vidası var. Takacaksın. Bunu da mı internetten sipariş veriyorsun? Ben böyle eğitim sistemi de böyle gençlik de görmedim!.."

"27 Mayıs 1960'ta yönetime el koyan askerî cunta, "Devrik Cumhurbaşkanı Celal Bayar'ın İş Bankasında 103 milyon lirası var" demiş gazeteler de bunu manşetten yayınlamıştı. O yıllarda 1 milyon bile çok büyük bir paraydı. Aşırı zenginler için "milyoner" denirdi. Bayar, bu iddialara cevap veremezdi. Çünkü tutukluydu."

"Dört çocuklu ailenin birinci çocuğuyum. Yıllar sonra ben de evlenip yuva kurduğumda anladım annemin babamın nasıl bir insan olduklarını... Nice günler arkasından ağladığım ve sinir olduğum annem meğer yuvayı ayakta tutmak için nasıl çırpınıyormuş..."

"Haberlerden bir tanesi de şuydu. İzmir taraflarında bir trafik kazası olmuştu. Kazada bir kişi hayatını kaybetmişti... Babam, biz, köylülerim de var komşular falan, beraber ayaktayız. İkindi vakti. Saat o zamanlar genellikle yedi. Ankara uzun dalga'dan çekiyordu..."

"Kendi orada yüreği burada atıyordu... Bu nasıl vatan hasretiydi ki canlı yayında, telefonda Avustralya'dan Bayrak şiirini, İstiklal Marşı'nı, Çanakkale Destanını okurken yaşadığı heyecanı anlatmam mümkün değil... Dinlemelisiniz..."

"Yahudi ve yanında Hacı Amca, Beyazıt Camiinin önüne varıyor. Kapı ardına kadar açık... Avludan caminin içi gözüküyor... Kürsüde vaaz veren hoca efendi, nur yüzlü, vakur ve heybetli bir simâ... Sesinin tesir ve bereketinden camide çık çıkmıyor..."

"O yıllarda Zülfi Livaneli bir makalesinde, ‘Arkadaşlar, şimdi görüyorsunuz ki bir atom adlı parçacık iki yerde görüntü verdi. Pozitivizmin ikinci maddesi çöktü. Ben şimdi Anadolu insanına ne diyeceğim, kara kara onu düşünüyorum' diye yazmıştı."

Kız kardeşim ile kocası o akşam bize gelmişti. Birlikte sinemaya gidecektik. Kardeşimin küçük bebeğine kayınvalidem baksın diye önce bize uğramışlardı.

"Yalvardım kendisine: ‘Ya bizi de yanına al, ya sen de gitme ne olur!' Tamam bir ev tutacağım, sizi götüreceğim dedi. Nasıl sevindim anlatamam. Çok çalışkandı. Dediği gibi birkaç ay sonra geldi. ‘Hadi gidiyoruz' dedi. Kaynanam çok diretti ise de dinlemedi..."

"Vay sen misin böyle yapan. Dedikleri doğru mu yalan mı hiç sormadan anam beni evimizin avlusunda yün çubuğuyla evire çevire dövdü... Vurdukça "Kurbanın olayım anam, ne yaptım ben?" desem de fayda etmiyordu...

"O yıllarda köylerde yaşayan ailelerin hepsi erkek çocuklarının öğretmen olmasını hayal ediyorlardı. Hatta bazı ailelerin bütün çocukları öğretmen olmuştur. Kız çocuklarının da bütün arzusu bir öğretmenle evlenmekti..."

"Kardeşim, ben senin bildiğin kadınlardan değilim. Kocam şu anda cephede. Evde çoluk çocuğum açlıktan kıvranıyor. Buraya gelmemin sebebi, acaba çocuklarıma nafaka temin edecek bir iş bulabilir miyim düşüncesi. Birkaç yere baktım uygun bir iş bulamadım. Şimdi evime dönüyorum..."

"Şunu anlattı Kore Gazisi: Bak delikanlı, kurban ibadeti fakir fukarayı gözetmedir. Ama aynı zamanda yakınlaşmadır. Dostluğa sebeptir. Sen şimdi benim kurban payımı al... Sen kurban kesti isen, sen de bana pay getir. Kurban payı almak sadaka değil, kurban payı vermek bağış değildir."

"Hiç itiraz etmeden ‘peki efendim, iyi günler' diyerek çıkıp gittiler. Pazarlamacının bu kadar nazik olanını ilk kez görüyordum. Aradan on dakika ya geçti ya geçmedi, iki kişi daha geldi. Onlar da selam verdi. Onların da elinde su arıtma cihazı vardı. Bir tuhaf oldum!.."

"Bu gönül erlerinin kendinden geçmiş halde yaptıkları tesbihatı izleyen bir siyahî mümin gözlerini bunlardan ayıramaz... Bir güneşin etrafında dönen gezegen misali bunların etrafında dolanmaya başlar. Bir bahane bulup da konuşmak arzusunda olduğu belli. Bir ara göz göze gelmişler!.."